ترانه زيباي شب شمالي

 اين ترانه زيبا با آهنگسازي دوست هنرمندم ، پديده موسيقي ايران ، عليرضا افكاري ساخته شد كه تيتراژ برنامه تلويزيوني به همين نام بود و محمد رضايي خواننده خوب و خوش صداي كشورمان به زيبايي آن را اجرا كرد . ويديو كليپ اين اثر در شهرهاي مختلف استان مازندران ضبط گرديد.

 تهيه كننده  و  كارگردان  : سعيد روحي

تصويربردار و تدوين : فرحبخش فرهيدنيا

فيلم و  عكس  :  زهرا دوستي

دستيار تصوير : فرهاد فرهيد نيا

دستيار تهيه : فرزانه اسداللهي

دستيار كارگردان : وفا مصطفي پور

طراحي و اجراي گريم : علي پاك

             محسن چاووشي و ناگفته هايش

    رفيق من سنگ صبور غمها

                 به ديدنم بيا كه خيلي تنهام

محسن چاووشی سرشار از احساسات پاك و بی آلایشی ایست ، كه ریشه در ذات مهربان و نگرش عمیقش به مردم دارد . با مروری بر كارنامه او به وضوح میتوانیم رد پای حمایت و همدلی او ، از كسانی كه فراموش شده اند و یا مورد بی مهری قرار گرفته اند را ببینیم .در ابتدا چاووشي با پخش چند قطعه از كارهايش موجي جديد در موسيقي ايران زمين براه انداخت و خود را جاودانه ساخت . جواناني كه هر هفته و هر روز از يكديگر ميپرسند ، كار جديدي از چاووشي نيامد؟ مردم ، بله اين مردم بودند كه او را صدا زدند و خواهان او بودند و هستند . مردمي كه فرق هنرمند متظاهر و عوام فريب را از هنرمندان با اصالت و صادق ميدانند ، احساسي كه از دل و جان هنرمندي مانند محسن چاووشي آواز و ترانه ميشود را ميفهمند و حمايتش ميكنند . با اين مقدمه در وصف اين خواننده خاكي ، با معرفت و كار بلد موسيقي كشور ، درد و دلهايش را بخوانيد  و او را بيشتر بشناسيد .

          براي ضبط ترانه هاي علي سنتوري پتو را روي سرم كشيدم و خواندم
 

  محسن چاوشی زیاد اهل حرف زدن و گفتگو نیست وهمین شاید باعث شده هر خبر کوتاهی از او در رسانه ها، به شدت مورد توجه قرار بگیرد. وقتی در مورد این پرونده و کلیات آن هم به او گفتیم، خواست که بیشتر بداند. همه جزئیات را گفتیم و بعد کمی سکوت کرد و پس از دقایقی گفت : بیا از فضای مصاحبه و گفتگو بیرون بیائیم و واقعی تر به این اتفاق بپردازیم. تصویرسازی های من درباره این اتفاق خیلی دقیق نیست و لحظات محوی در ذهن ام مانده. بیا بازی را یک جور دیگر شروع کنیم. انگار که قرار است جزء به جزء یک اتفاق را شرح دهیم. هستی؟ 

بودم و اوضاع جوری پیش رفت که می خوانید. این هم یک جورش است دیگر... متوجه اید که؟

•   مکان: تهران، خیابان خوش – هاشمی ، منزل شخصی

هنوز مجوز نداشتم و کم و بیش آثار و قطعاتم را می شنیدم که در مکان های مختلف و سیستم پخش ماشین ها، شنیده می شود. اوضاع مالی خیلی بدی داشتم و شهرداری تنها استودیویی که در حیاط ساخته بودیم و در آن قطعاتم را ضبط می کردم را دستور تخریب اش را داده بود. ظاهرا ینا بر قوانین شهری محیط مسقف در حیاط آن محل داشتن، جرم بود. استودیو را که خراب کردند، دیگر فاصله ای تا آخر دنیا برایم باقی نمانده بود. هیچ انگیزه ای نداشتم و اوضاع مالی و زندگی ام هم خیلی بد بود.

در اوج این شرایط بود که تلفن ام زنگ خورد. جواب دادم و آقایی از آن طرف خط گفت : سلام من شریفی نیا هستم! 

تعجب کردم و قبل از اینکه بیشتر بپرسم، ادامه داد:   حامد شریفی نیا، برادر زاده محمد رضا شریفی نیای معروف!  همان روز و همان لحظه ایشان به من گفت که آقای داریوش مهرجویی  برای فیلم جدیدشان می خواهند که بخوانی و چند قطعه بسازی. توضیحات لازم را داد و قرار شد در خانه آقای مهرجویی برای یک جلسه مشترک حاضر شویم و صحبت های لازم را انجام دهیم.

•   مکان: اُزگل ، منزل شخصی داریوش مهرجویی

شرایط مالی من جوری بود که حتی پول نداشتم تا بالای شهر بروم. آدرسی که این دوست به من داده بود و قرار بود در آنجا آقای مهرجویی را ملاقات کنیم حوالی محله  ازگل  تهران بود و با محله ما فاصله زیادی داشت. چاره ای نداشتم و از یکی از دوستانم خواستم که من را به با ماشین اش برساند. باور کن الان باز هم من را بردی به همان سالها و مرور این خاطرات حالم را بد می کند. خلاصه رفتیم و نشستیم و بعد از سلام و احوالپرسی و آشنایی، آقای مهرجویی صحبت هایش را شروع کرد:  بعضی از کارهایت را شنیده ام و فضایی که تو می خوانی خیلی به فضای فیلم جدید من نزدیک است.  خیلی با احترام گفتم آقای مهرجویی، من تا به حال کار موسیقی فیلم نکرده ام و هیچ شناختی هم در این باره ندارم. ولی ایشان توضیح دادند که قرار نیست موسیقی فیلم را بسازم و از من چند قطعه برای این فیلم می خواهند که بسازم و بخوانم. بعد فیلم نامه ای را به من دادند و گفتند برو این را بخوان و شروع کن.


       
 

فیلمنامه را خواندم و بعد دو نسخه از آن تهیه کردم و دادم به حسین صفا  و امیر ارجینی  خواستم که آنها برای آن و با موضوعیت و محوریت اش، ترانه بنویسند. ترانه سروده شد و تنها چیزی که از حذفیات این ترانه یادم مانده، مصرع: علی بی نوای سنتوری  بود که من خیلی هم دوستش داشتم. آقای مهرجویی به شدت درگیر تلفیق سنتور در این قطعه بود و خیلی سفارش کرده بودند. من هم زمانی که موسیقی قطعات را می شاختم فقط به این فکر می کردم که خدایا سنتور را چطور وارد کنیم؟

از طریق یکی از دوستانم با فردی به نام  محسن حسینی  آشنا شدم. ایشان نوازنده سنتور بودند و خیلی ها هم تعریف اش را می کردند. اما از بد قصه، منزل اش در قم بود و این کار را برای من خیلی سخت می کرد. از همان دوستی که با ماشین اش من را به منزل آقای مهرجویی رسانده بود، خواستم که به قم برویم. بنده خدا قبول کرد و بی هیچ درخواستی و رفاقتی من را پیش این دوست نوازنده برد. همان روز و با یک بدبختی زیاد روی ملودی سنگ صبور  سنتور زدیم و با برخی وسایل دم دستی ضیط اش کردیم. کارها را پیش آقای مهرجویی بردیم و ایشان گفتند: نه اینها اصلا خوب نیست. همه بخش هایی که سنتور زده شده را حذف کنید. با آقای اردوان کامکار صحبت کرده ایم و ایشان قرار است برایمان سنتور بزنند.


     

در دلم گفتم خوب این را از اول می گفتی تا ما تا قم نمی رفتیم! دوباره باید ملودی ها را از اول و بدون سنتور می زدیم و ضبط می کردیم. هیچ امکاناتی را واقعا نداشتم و دیگر نمی دانستم چکار باید بکنم. دوباره مجبور شدم زنگ بزنم به یکی از دوستان و از او بخواهم که کیبورد اش را برای یک شب به من قرض دهد. آن دوستم با این کیبورد کار می کرد و برنامهمی رفت و درواقع منبع در آمد اش همبن کیبورد بود. بزگواری زیادی کرد ویک شب دیگر به من قرض اش داد. یک میکروفن قدیمی هم از همان استودیویی که مجبور شده بودیم خراب اش کنیم، بیرون کشیدم و نشستم برای ضبط کارت ها. خوب یادم هست که آن زمان کامپیوتر من، از آن سیستم هایی بود که کارت صدایش on board بود!  

حالا داستان داشتیم سر محل ضبط کارها. نه استودیویی بود و نه مکان مناسبی که در آن بشود وکال (صدای خواننده) را در آن ضبط کنم.


    

•    تهران، خیابان خوش – هاشمی ، منزل شخصی

چاره ای جز این نداشتم که در خانه و در یکی از اتاق هایمان کار ضبط را انجام بدهم. به کمک مادرم یک پتو را با میخ به جلوی پنجره زدیم و دیوارها را هم با پتو پوشانیدم تا صدا نپیچد. مادرم از اتاق بیرون رفت و با یک پتو از بیرون، در اتاق را پوشاند. خودم هم از این طرف در یک پتو آویزان کردم تا بتوانم در نهایت فضایی را در اختیار داشته باشم که در آن بشود وکال گرفت. بعد از همه این ماجراها، پتو را کشیدم روی سرم و در همان شرایط خواندم  و همه وکال را ضبط کردم. از زیر پتو که بیرون آمدم، علی سنتوری  به دنیا آمده بود. همان نسخه هم نهایی شد و پخش شد.

•   مکان: اُزگل ، منزل شخصی داریوش مهرجویی

در قرار بعدی، آقای مهرجویی بود و من و آقای کامکار. قطعه زخم زبون  فقط پذیرفته نشد و قرار شد که تنظیم آنرا خود آقای کامکار بر عهده بگیرند. همان روز آقای کامکار قرار استودیو گذاشتند و با هم رفتیم برای ضبط مجدد زخم زبون  خوب یادم هست که ایشان یک 206 دنده اتومات داشتند و با هم به استودیویی واقع در میدان جمهوری رفتیم. کار را خواندم و دوباره ضبط شد. در آن دوره خیلی ها سعی داشتند که آقای مهرجویی را از تصمیم اش منصرف کنند تا مندر این پروژه قرار نگیرم. خیلی ها مستقیم این اتفاق ها را به من می رساندند تا من شرایط ات چندان خوب نباشد. اما آقای مهرجویی با قدرت روی تصمیم شان ایستادند و تا آخر هم کم نیاوردند. بعد در اولین اکران این فیلم در سعد آباد وقتی همه مردم سرپا ایستادند و دست زدند، ظاهرا خود آقای مهرجویی به همه مخالفان حضور من یک نگاه پر معنایی داشته و خیلی ها درباره آن نگاه آقای مهرجویی به من گفته اند.


      

•   من ، بهرام رادان، و بقیه ماجرا...

دوران توقیف فیلم از راه رسید و آن اتفاقات و لحظات بد. در یکی از رستوران های بالای شهر به همراه آقای  فرازمند  و  بهرام رادان  جلسه ای را داشتیم با این موضوعیت که بهرام رادان به جای من روی این قطعات بخواند. از قبل هم می دانستم که این اتفاق افتاده و چیزی به من نگفته اند. اما ظاهرا صدای آقای رادان رو ی این قطعات ننشسته بود و آقای مهرجویی راضی نشده بود. راستش را بخواهید من از اینکه فیلم به خاطر صدای من توقیف شده بود حس خیلی بدی داشتم. باور کنید حتی راضی بودم صدای من هم از فیلم حذف شود ولی کار همه راه بیفتد و فیلم اکران شود. در آن جلسه به هیچ نتیجه ای نرسیدیم. یعنی نمی شد هم به نتیجه ای رسید. بعد به گوشم رسید که آقای مهرجویی همچنان روی مواضع خود ایستاده و اصرار دارند که فیلم با صدایمن بیرون بیاید. بعد هم که آن جمله معروف ایشان در رسانه ها منتشر شد تا بک جورهایی حررف آخر را زده باشند: بیشتر خانواده های ایرانی اگر نان هم سرسفره شان نباشد، یک سی دی محسن چاوشی دارند...

•   مکان : سینما فلسطین، روز اولین اکران سنتوری 

اولین اکران فیلم در سینما فلسطین بود و من به همراه همسرم رفتی که فیلم را ببینیم. من جزو آخرین کسانی بودم که وارد سالن شدم. اصلا جا نبود و خیلی سخت توانستیم بنشینیم. اقای فرازمند و اقای شایسته هم بودند. تا آخر فیلم نشستم و تماشا کردم. فیلم تمام شد و همه در حال ترک سالن بودند ولی من هنوز سرجایم نشسته بودم. فقط می خواستم ببینم اسمم در تیتراژ هست یا نه... اسمم مجوز گرفته بود یا نه؟

تیتراژ تمام شد و اسمم نبود. ننوشته بودند و دلیلش را هم هیچوقت نفهمیدم...

7 – 8 ماه گذشت  داستان فیلم هر روز وارد فاز جدیدی می شد. خودم هم خسته شده بودم. بعد یکی از دوستانم زنگ زد و خیلی راحت گفت :  فیلم لو رفت..بیا من سی دی اش را هم دارم...  گفتم : باورم نمی شه، غیر ممکنه...  رفتم و سی دی را ازش گرفتم . رویش نوشته شده بود : سنتوری  زنگ زدم به بهرام و فرازمند. گفتند از از روسیه و کانادا لو رفته و خلاصه داستان سنتوری با همان تماس، برای من تمام شد... 


      
 

بازيگر جوان سينماي ايران عسل بديعي چند روز قبل و در هفته آغازين سال 1392 بر اثر بيماري جان به جان آفرين تسليم كرد. بديعي كه اولين فيلمش را با كيانوش عياري آغاز كرده بود چند سالي به عنوان بازيگر جوان و با استعداد سينما در پروژه هاي مختلف سينمايي و تلويزيوني به ايفاي نقش پرداخت . همه رسانه ها و سايتهاي داخلي و خارجي از فيلمها و كارنامه بازيگري اش گفتند و نوشتند اما مهمترين و بهترين نقش عسل بديعي امضاي كارت مخصوص اهداي عضو پس از مرگ بود . او بسان فيلم بودن يا نبودن كه هميشه و همه جا به دنبال اهدا كننده خود براي پيوند ميگشت و دنيا را سفر ميكرد ، اينبار بدون اينكه كسي به دنبال او و خانواده اش بدود ، رضايت بگيرد  ، فكر و جسم و روحشان بيمارتر گردد ، خود ، در كمال اراده و صحت عقل و انديشه ، اعضاي بدنش را به ساير هموطنان اهدا كرد تا هفت خانه و هفت خانواده و هفت محله و هفت شهر  ، از سلامتي و حضور عزيزانشان شاد و خرسند شوند. آفرين بر تو و روح بلندت . آمال و آرزوي اكثر بازيگران سينما دريافت سيمرغ بلورين بهترين بازيگري ايست كه اينبار عسل بديعي با بازي در بهترين و واقعي ترين نقش زندگي خود توانست هفت سيمرغ بلورين از مردم و خانواده هاي بيماران و همه ايرانيان هنردوست ، دريافت كند و هزاران هزار سيمرغ از خداوند متعال براي اين عمل خداپسندانه اش ، انشاالله... عسل بديعي ، فردا جسمت را به خاك ميسپارند اما هفت عضو ، از اعضاي بدنت ، با هفت جسم و صاحب جديد ، براي بدرقه ات مي آيند و در روزگار ما مي مانند تا خوبي و بزرگي و بخشش تو را براي همگان بازگو كنند.

به گزارش نامه، فرهاد اصلانی در یادداشتی در «آسمان» به مسئله این روزهای سینمای ایران اشاره کرده است:

فرهاد اصلانی: ساعت 2 بعدازظهر بود اس‌ام‌اسی برای من رسید که امشب فیلم «من مادر هستم» ساعت هشت در سینما آفریقا اکران می‌شود، فیلمی که من در آن بازی کرده بودم. باور نمی‌شد با دوستی که در دفتر آقای موسوی، تهیه‌‌کننده کار می‌شناختم تماس گرفتم و گفتم باورم نمی‌شه یعنی بعد از یک سال و نیم فیلم اکران می‌شه؟ گفت آره. اکران این سانسش هم به نفع یک موسسه خیریه است. ولی البته ممکنه برادران انصار بریزند و فیلم را پایین بکشند، درست مثل فیلم «خصوصی» به شوخی گفت ممکنه کتک هم بخوری. گفت بلیت برای همسر و دخترت هم کنار بذارم؟ گفتم نه اگر قراره کتک بخورم‌بذار تنها باشم. گفتم پس اگر خبر جدیدی شد بهم بگو. ساعت پنج شد زنگ زدم، گفت اوضاع روبه راهه. گفت بیانیه انصار رو بخون رو سایت‌ها اومده.

خوندم دیدم به وزیر ارشاد تا ساعت 7 فرصت دادن که فیلم رو بیاره پایین. ساعت هفت زنگ زدم گفت فیلم را دادستانی خواسته. کمی بعد نا‌امیدانه رفتم به سمت سینما، توی راه به این کلمات فکر کردم. دادستانی، انصار حزب‌الله، کتک خوردن، بستن، گرفتن، مگر من کی‌ام؟

رسیدم دم سینما جمعیت آدم‌های آشنا، خبرنگارا، همکارام، مردم. کم‌کم یادم اومد من بازیگرم از دست وزیر ارشاد، رئیس تلویزیون، رئیس هنر‌های نمایشی جایزه گرفتم، الان هم فیلمم داره اکران می‌شه. بودن تو اون نبود. مردم در سکوت فیلم رو دیدن بعد دست زدن اشک رو تو صورت خیلی‌ها دیدم، اومدیم بیرون جیرانی رو دیدم چقدر پیر شده بود

وسط برادران حزب‌الله داشت تند‌وتند مثل همیشه حرف می‌زد. برگشتم خونه حسین فرح‌بخش برام پیغام داد که شنبه برادران حزب‌الله ساعت 11 دم در ارشاد به نشانه اعتراض جمع می‌شن.

ما هم در حمایت سینما باید بریم دم در وزارت. دوباره افکار عجیب وغریب سراغم اومد و شب طولانی‌تر از همیشه شد.

شنبه ساعت 11 رفتم جمهوری پشت یه موتور نشستم. موتوری تو هیاهوی ماشینا فهمید من هنر پیشه‌ام ازم پرسید گلشیفته فراهانی واقعا دیگه برنمی‌گرده؟ گفتم بعید می‌دونم، گفت حیف، هنرپیشه خوبی بود. رسیدم دم‌وزارت چند تا تهیه‌کننده سینما که احساس کردم همشون چقدر پیر شدن و خبرنگار‌های جوون و برادران انصار البته با فاصله با قیافه‌های عصبانی و شعار‌های مرگ بر ... مرگ بر ... از همه این لحظات فقط چهره دختر جوونی رو که یک پلاکارد دستش بود و روش نوشته شده بود بگذارید سینما زنده بماند با چهره‌ای بغض کرده، فقط یادم مونده. توی خیابون جمهوری اسلامی پیاده داشتم قدم می‌زدم. نمی‌دونستم کجا باید برم. بعد دیدم نمی‌دونم کی هستم.

صدای شعار‌های دم وزارت توی سرم می‌پیچید: مرگ بر ... مرگ بر... مرگ بر سینمای ... یه آقایی زد رو شونه‌ام برگشتم باخنده گفت با من عکس می‌گیری؟ بی‌اختیار گفتم باشه. گفتم می‌شه به من بگی اینجا کجاست؟ گفت خیابان جمهوری اسلامی. گفت کجا می‌خوای بری گفتم نمی‌دونم. گفتم من کی‌ام؟ گفت مارو مسخره کردی؟ گفتم نه، گفت بازیگر روسری آبی هستی. 17، 18 سال پیش اون کارگره رو بازی می‌کردم توی فیلم روسری آبی. وقتی نوبر رفت بغض کردی منم با بغض تو بغض کردم. آخه من عاشق بودم. گفتم نمی‌دونم چرا امروز فکر می‌کنم تبهکارم، شایدم اختلاس کردم، گفت نه تو بازیگری، فیلم «من مادر هستم» رو بازی کردی یهو همه چی یادم اومد.

یادم اومد برای دیدن فیلم «سرب» از پادگان لشکرک پیاده تا تهران اومدم چون پول نداشتم، فقط پول بلیت سینما رو داشتم.

یادم اومد از بچگی از سگ می‌ترسیدم و اولین بار جلوی دوربین رفتم با یک سگ توی سریال «امام علی» در نقش یزید بازی کردم. از ترس اینکه اخراج بشم ترسم رو از همه قایم کردم. یادم اومد وقتی از اسب افتادم پایین مربی سوارکاری مجبورم کرد رو همون اسب سوارشم تا ترسم بریزه.

یادم اومد در سریال «پلیس جوان» در نقش افسر مهبادی قرار بود گلوله بخوره تو صورتم و برای اینکه یاد بگیرم چطور بازیش کنم رفتم پیش یه دکتر گفتار درمانی اونم نوار مریضش سعید حجاریان رو به من داد گوش کنم آخه اونم گلوله خورده بود تو صورتش.

یادم اومد برای سریال «خانه در تاریکی» بیست کیلو چاق شدم و هنوز گرفتارشم.

یادم اومد برای بازی کردن توی فیلم «شاخ به شاخ» برای اینکه بدبختی یه معتاد رو نشون بدیم توی جوب کثیف خیابان جهان‌آرا با دست دنبال مواد می‌گشتم، یادم اومد بعد از پخشش یه آقایی تو خیابون منو بغل کرد و گفت ممنونم من بعد از دیدن این کار اعتیادم رو ترک کردم.

یادم اومد در فیلم «سفر به چزابه  » قصه شهدای جنگ رو بازگو می‌کردیم و کارمون گریه بود.

یاد عزیز هنر‌آموز افتادم که توی سریال «امام علی» یه گونی مار واقعی ریختن سرش سر صحنه خواب عقیل و پلک هم نزد چون نور می‌رفت و باید توی یه برداشت می‌گرفتند.

یاد آقای میر‌باقری افتادم که سکته کرده بود و دوربینی داشت اما باز پشت مانیتور می‌نشست و یک چشمشو می‌بست با یه چشم پلان می‌گرفت.

یاد احمد آقالو افتادم که سرطانش عود کرده بود ولی توی فیلم «یه تکه نان» نگران تموم شدن نقشش بود.

یاد فيروز بهجت محمدی افتادم که سر سریال «پری» کار شاپور قریب نصف کار رو بازی کرد و به رحمت خدا رفت و رضا خندان نصف بقیشو با چشم گریون بازی کرد.

یاد خسرو شکیبایی افتادم که گفته بود فیلم مستند «ملاقات با بهروز وثوقی» رو در آمریکا بعد از مرگش نشون بدن.

یاد مریلا زارعی تو فیلم «خرس» افتادم که قرار بود که توی سرمای نمی‌دونم چند درجه زیر صفر بره تو قبر بخوابه و من خاک بریزم روی سرش، نتونستم. کارگردان خودش یه بیل خاک فشرده گلی رو ریخت رو سرش. مریلا آخ نگفت. کات دادن مریلا یه ساعت گریه کرد، فکر کردم فکش شکسته فقط پرسید تو ریختی، گفتم نه.

الان دوباره ساعت 2 نصفه شبه. هوا وارونه شده، پلیس از مردم خواسته نیان بیرون. یه گوشه خونه نشستم و به هوای تاریک بیرون نگاه می‌کنم و به اون دختری که پلاکارد دستش بود و نگران تعطیلی سینما بود، فکر می‌کنم، براش دعا می‌کنم و به خودم می‌گم زنده باد سینما.

 فرهاد اصلاني

مطلع شديم بازيگر خوب و دوست داشتني سينما و تلويزيون ( باقر صحرارودي ) در بستر بيماريست. صحرارودي كه پيشينه اي تئاتري دارد كار خود را از بيست سالگي در عرصه هنر آغاز كرد و در فيلمها و سريالهاي بسياري به ايفاي نقش پرداخت . از جمله كارهاي او ميتوان به سريال سايه همسايه ، كوچه اقاقيا ، فيلم سينمايي سگ كشي و تعداد زيادي كار در زمينه تئاتر ، سينما و تلويزيون نام برد.

براي اين بازيگر خوب سينماي ايران آرزوي صحت و سلامتي و بازگشت به عرصه هنر را داريم.

 (بهمن مفيد ) اين هنرمند پيشكسوت تئاتر و سينماي ايران را چندي پيش  در كنار  ( بهزاد فراهاني )  نويسنده و بازيگر تواناي كشور  و  همينطور  استاد  اخلاق و ادب  سينما  ،  استاد  (جمشيد مشايخي ) ملاقات كردم  و به درخواست استاد ، آنان را براي شركت در مراسمي به منظور حمايت و پيشگيري از سرطان  تا شهرستان بابل همراهي كردم .

 در طول اين همراهي كه افتخار آن نصيب بنده شد ،با هنرمندان پيشكسوت سينما از گذشته و خاطرات آنها ، تا احوالات امروز سينماي ايران گفتيم و شنيديم . در نهايت هر كدام از اين عزيزان با تشويق حضار بروي صحنه رفتند و دقايقي با مردم همكلام شدند .

 جالب ترين قسمت از صحبتهاي بهمن مفيد پس از پرسشي در ارتباط با كم كاريش در تئاتر و سينماي ايران  اين بود كه ، من كم كار نيستم ، بلكه اصلا كار نميكنم چون اجازه كاركردن به من نميدهند . وقتي به آمريكا ميروم مرا  به چشم يك مامور ايراني نگاه ميكنند و وقتي به ايران مي آيم مرا به چشم يك آمريكايي بيگانه. ( آقايون من سياستمدار نيستم ، هنرمندم ) و فقط آرزوي من رفتن دوباره بروي صحنه و بازي جلوي دوربين سينما و تلويزيون است. 

علی معلم: سینمای ما از چالوس و کندوان آنطرف‌تر نمی‌رود

مردم قطعا مشتاق شناخت فرهنگ‌ها و خطه‌های مختلف ايران هستند.اما کبود آثار بومی و روند تولیدات آپارتمانی و کافی شاپی ذائقه آنها را عوض کرده و شاید احساس شود فیلم‌های قوم‌نگاردیگر خریدار ندارند. اما واقعا اگر یک درام پرکشش با شخصیت‌پردازی مناسب در یک منطقه با فرهنگ منحصر به آن خطه ،روایت شود و به لحاظ کارگردانی، بازیگری، فیلمبرداری و غیره غنی باشد باز هم آن اثر سینمایی، تماشاگر نخواهد داشت .

دلیل این که بیشتر فیلم های سینمایی از نظر موضوع و جغرافیا در تهران می گذرند، چیست؟ مشکل بودجه یا دشواری‌های تولید در این شرایط؟

سینمای ایران ضعف مالی دارد و به همین دلیل اغلب آثار ساخته شده یا در تهران می‌گذرند یا در فضایی شبیه تهران. در بسیاری از آثار سینمایی ما جغرافیا اساسا هیچ ارزشی ندارد اما در فیلم هایی نیز جغرافیا و لوکیشن ها به لحاظ محتوایی و ساختاری در فیلم هویت دارند. بی شک اثری که همه اجزای آن با یکدیگر سنخیت دارند و در راستای یک هدف کار می‌کنند می‌تواند تاثیرگذارتر باشد.

سینما هیچ وقت پرداختن به موضوع اقوام و اقلیم‌های مختلف را به صورت جدی دنبال نکرده است.این کم کاری از سوی مدیریت سینما بوده یا بی‌میلی فیلمسازان به روایت داستان‌ها و موقعیت‌های بومی؟

متاسفانه از سوی هر دو. اغلب فیلمسازان و مدیران سینمایی بعد از مطرح شدن، دیگر یادشان می‌رود از کدام شهرستان به تهران آمدند و مشغول به کار شدند و به هیچ عنوان درصدد ساخت اثری از قوم و فرهنگی که در آن عمری زیسته اند برنمی آیند.

 بیشتر فیلمسازان جغرافیای ایران را به طور کامل نمی شناسند، آن وقت است که سینمای ما بیشتر از ( چالوس و کندوان) به جای دیگری نمی‌رود و ما در آثار سینمایی کمتر فضا و جغرافیای جدید می‌بینیم. آثار سینمایی یا در خیابان‌های شیک تهران می‌گذرند یا بعضی برای نمایش روشنفکری، فیلمشان را در پایین شهر و میان بافت‌های فرسوده متراکم از جمعیت می‌سازند.

شناخت صحیح از اقوام مختلف یا به تصویر کشیدن سرزمین مادری از سوی کارگردان‌هایی که در محیطی غیر از تهران زندگی می‌کنند می‌تواند در نمایش ویژگی‌های قومی و آداب و رسوم این مناطق موثر باشد؟

از عناصر لازم یک فیلم خوب، سنخیت داشتن محتوا با مکان و زبان اثر است. وقتی فیلمساز با شناخت از یک اقلیم فرهنگ کامل آن را به تصویر بکشد باعث می شود این آداب و رسوم تکرار و برای بسیاری یادآوری شود. بخشی از کم کاری سینما در روایت کردن فرهنگ اصیل ایرانی برمی گردد، به بی سوادی نسبت به سرزمین ایران و بخشی به اقتضاعات مالی. به طور مثال وقتی فیلمسازی جنگ را درک نکرده و شرایط آن را لمس نکرده اگر بخواهد بدون شناخت از جبهه و جنگ اثری بسازد به ضرر آن فرهنگ عمل کرده و اثرش آن فرهنگ را احیا نمی‌کند بلکه ارزش‌های آن زیر سوال می‌برد.

روایت فرهنگ اصیل ایرانی و آداب و رسوم اقلیم‌های مختلف چقدر برای مخاطب بین‌المللی سینمای ایران جذاب است؟

رفتارهای بومی و اصیل هر خطه برای انسان‌های مختلف جهان جذاب است، به طور مثال در بسیاری از آثار ژاپنی فرهنگشان را بسیار پرجزئیات به تصویر می‌کشند تا در مخاطب نهادینه شود. آداب مرگ و ... در آثار ژاپنی برای همه دنیا جذاب است. به طور مثال در نمایش فیلم سینمایی «ازدواج به سبک ایرانی» در آمریکا دیدم که برای مخاطبان فرنگی، فرهنگ اصیل ایران چقدر جالب است و کاملا با فیلم ارتباط برقرار کرده اند. پس یک اثر از قصه‌های اقوام مختلف با فرهنگ و آداب اصیل می‌تواند در حین نشان دادن به ترویج آنها کمک کند، زمان ثابت کرده بشر همواره به سمت سنت‌های مفید و اصیل سوق داشته است.

به واسطه همین محترم دانستن فرهنگ اصیل ایرانی می‌توان به سینمای ملی دست یافت، این طور نیست؟

دقیقا همین طور است. زنده یاد علی حاتمی در این زمینه مثال زدنی است. مراسم افطار ایرانی در فیلم «قلندر» را به زیبایی تصویر کرده است، دعای قبل از اذان به درستی در این فیلم جای دارد. ما ادعای مسلمانی داریم اما سنت‌های اصیل دینی و فرهنگی را همواره در سطحی ترین شکل برگزار می‌کنیم . با انداختن هندوانه در حوض یا غذا خوردن بر سر سفره به طور صرف نمی‌توان نشان داد به سنت‌ها پای بند هستیم.

تفاوت آثار علی حاتمی با دیگر تولیدات سینمای ایران در چیست که به مصداق سینمای ملی نزدیک می‌شود؟

در آثار علی حاتمی سنت ها جعلی نیستند، همه چیز ملموس و واقعی در بستری شاعرانه روایت می شود، آن وقت فرهنگ شخصیت‌های فیلم‌های او بی‌هیچ دروغی ما را به گذشته و سنت‌ها ارجاع می‌دهند.
 

   پیکر پیشکسوت تئاتر ایران

     ( فاضل فاضلی پارسا ) 

                      در اصفهان به خاک سپرده شد

آیین تشییع و خاکسپاری پیکرˈفاضل فاضلی پارساˈ هنرمند پیشکسوت عرصه تئاتر و تلویزیون ایران، روز پنجشنبه در اصفهان برگزار شد.

به گزارش ایرنا، این آیین با حضور جمعی از هنرمندان و علاقه مندان به نمایش در مقابل ˈخانه هنرمندانˈ اصفهان آغاز شد.

پیکر این هنرمند فقید سپس بر روی دستان علاقه مندان از خانه هنرمندان اصفهان تا پلˈبزرگمهرˈ تشییع و در قطعه نام آوران ˈباغ رضوانˈ اصفهان به خاک سپرده شد.

ˈاکبر دباغیانˈ از هنرمندان نمایش در این آیین به ذکر خصوصیات اخلاقی و هنری این هنرمند پرداخت و گفت: مرحوم فاضل پارسا در زندگی خود هیچکس را از خود آزرده خاطر نکرد و نمی توان کسی را یافت که از وی دلگیر باشد.

ˈحسن اکلیلیˈ از بازیگران عرصه تئاتر و تلویزیون نیز در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: مسوولان باید به هنرمندان توجه بیشتری داشته باشند.

وی با بیان اینکه استاد فاضلی پارسا از هنرمندان با اخلاق عرصه نمایش بود، افزود: فاضل پارسایی در 75 سال فعالیت هنری خود در بخش های مختلف در بیش از یکصد نمایش، 40 فیلم سینمایی و 20 سریال به ایفای نقش پرداخت.

ˈهوشنگ حریرچیانˈ از بازیگران عرصه نمایش، سینما و تلویزیون نیز گفت: این استاد هنرمند دارای شخصیت و اخلاقی وارسته و در عرصه بازیگری فردی توانمند بود.

وی گفت: باید قدر هم را در زمانی که هستیم بدانیم و تنها بعد از مرگ به یاد هم نیفتیم.



به گزارش ایرنا، فاضل فاضلی پارسا معروف به ˈبابا فاضلˈ، عصر سه شنبه در سن 99 سالگی چشم از دنیا فرو بست.

وی در سال 1292 در اهواز متولد شد و فعالیت نمایشی خود را از دوران جوانی در اصفهان آغاز کرد.

این هنرمند، سال های زیادی در کنار حسن اکلیلی در تئاتر شهر به فعالیت هنری در استان اصفهان پرداخت.

از جمله نمایش های مرحوم فاضلی پارسا می توان بهˈشیر تو شیر، گاگولی، خفته بخت، کشمکش، رمال باشی، هفت سین، عزیز فرنگی، تسویه حساب و ولولهˈ اشاره کرد.

سریال هایˈبوعلی سینا، روزی روزگاری، تفنگ سر پر، گرفتار یک و دو، هشت بهشت، شیخ بهایی و مختارنامه و پشت کوه های بلندˈ نیز از جمله آثار تلویزیونی است که این هنرمند فقید در آنها بازی کرد.

روایت محمد صالح علا از نخستین عشق: ساعت ۱۱صبح عاشق شدم 

کتاب - عشق مثل دامنی گر گرفته است، هر طرف که می‌دوی شعله‌ورتر می‌گردی. چیزی به ظهر نمانده بود. تا سه شمردم و پنجره را باز کردم و ناگهان عاشق شدم.

به گزارش خبرآنلاین، شماره جدید کتاب هفته «نگاه پنجشنبه» با صفحاتی ویژه «بطالت» و یادداشت ها و گفتارهایی از «حسام الدین سراج، هوشنگ جاوید، عبدالحسین مختاباد، شهرام ناظری، شهرام شکیبا، صادق زیباکلام، ابولفضل زرویی نصرآباد و...» منتشر شد.

در بخشی از این هفته نامه خواندنی «محمد صالح علا» از نخستین عشق خود روایتی را منتشر کرده که بخش هایی از آن را در ادامه می خوانید:

پنجشنبه 14 اسفند ساعت 11 صبح من عاشق شدم، هوا ابری بود و همه باران‌های عالم سر من می‌ریخت. گفتن از آن روز که عاشق شدم چه خوب است. مثل این است که روی زخمی را بخارانی نه بیشتر. پیشتر. عشق مثل دامنی گر گرفته است، هر طرف که می‌دوی شعله‌ورتر می‌گردی. چیزی به ظهر نمانده بود. تا سه شمردم و پنجره را باز کردم و ناگهان عاشق شدم. روزی که من عاشق شدم عالم توفانی شد. پنجره‌ها، درها باز و بسته می‌شدند و شرق و شورش به هم خوردند. شیشه‌ها می‌ریختند و آینه ترک برداشت. قیامت بود. روزی که من عاشق شدم دریای مازندران با جنگل و اغلب درختان عازم من بودند. کوه‌ها کج و مج می‌شدند. غوغایی بود. آن روز اگر به اصفهان می‌رفتم شیراز به استقبالم می‌آمد. من تا سه شمردم و پنجره را باز کردم. از همه جا صدای اذان می‌آمد، من هم از روی سپاسگزاری دولا شدم و دست خودم را بوسیدم. همان دست که پنجره را باز کرده بود. من با وضو عاشق شدم. چون خودم پیش‌پیش خبر داشتم. می‌دانستم حافظ برایم پیغام داده بود. دانشجو بودم. دانشجوی کارگردانی.

یک روز می‌رفتم حوالی دانشگاه تهران کتابی پیدا کنم از مارتین اسلیم درباره کرگدن اوژن یونسکو، سر فرصت پیاده شدم. آن طرف پیرمردی را دیدم گریه می‌کرد. پرسیدم «اِبسسِ چرا گریه می‌کنی؟» با بغضی گفت: «پولمو نداد و رفت...» گفتم: «کی؟» گفت: «فال ازم خرید. پاکت را پاره کرد، فالش را دید، پول نداده گذاشت و رفت.» گفتم: «عیبی نداره بده به من. خودم عاشق فال خوانده شده، کاسه لب پر، اشک ریخته‌ام.»
فال را گرفتم.

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم/ با کافران چه کارت؟ گر بت نمی‌پرستی

حالا من تا سه شماره عاشق شدم. خدای نکرده اگر تا هفت می‌شمردم چی می‌شدم! زمین غمگین بود. روزی که من عاشق شدم. زمین متبسم شد و سراسیمه دور خورشید می‌چرخید، جوری که عالم فقط دو فصل می‌شد. برای عاشق یا بهار است یا پاییز روزی که من عاشق شدم به سختی شب شد. آن هم چه شبی. بی‌پایان!

شبی که ماه مفقود شده بود. با این وجود نمی‌دانم از کجا لایه نازکی از مهتاب روی همه چیز کشیده بودند و من یکسره بیدار بودم که شب اول هیچ عاشقی نخوابیده. نمی‌خوابد. چون تا سحر میخانه دلدار باز است با آن دو چشم آهویی خیال‌بازی‌ها می‌کردم. پدر و مادرم هم بیدار بودند. چنان که گفت‌وگوی ایشان را می‌شنیدم. گفت‌وگوی والدینم مناجات بود. پدرم می‌فرمودند: خانم! پسرمان به سلامتی عاشق شده است و مادرم آهسته آهسته به نجوا می‌گفتند: «اسپند دود می‌کنم. عشق در خانه ما شگون دارد.»

بعد سر می‌چرخانیدند رو به آسمان و می‌گفتند: «خدایا! بارلها! همه بچه‌های این سرزمین عاشق باشند. صدقه سر آنها بچه‌های من هم عاشق باشند.»
من گر گرفته، می‌لرزیدم و شب تکان نمی‌خورد. هر چه هل‌اش دادیم آن شب میلی به صبح نمی‌داشت. پدر و مادرم بیدار بودند و حرف زدن از عشق برایم بی‌عفتی بود. بنابراین زبان بسته و بی‌واژه با خودم گفت‌وگو می‌کردم. از خودم می‌پرسیدم چرا عاشق شدم. که هنوز نمی‌دانستم امر ذاتی قابل تحلیل نیست. یعنی نمی‌توانی بپرسی گل چرا گل شده؟

البته در منزل ما همیشه خدا کاغذ بود، غیر از کاغذ و قلم باید دستی هم باشد که بنویسد: «بسم الله الرحمن الرحیم، من عاشق شما شده‌ام. مرا ببخشید گستاخی کردم عاشق شما شده‌ام. می‌خواهم به وسیله این کاغذ از شما اجازه بگیرم. اجازه می‌فرمایید من گاهی خوابتان را ببینم؟ ببخشید دست خودم نیست آن چشم‌های محترمتان قلب ما را می‌لرزاند.»

ابن قیم می گوید: «نشانه دیگر آن است که وقتی معشوق به عاشق می نگرد، عاشق چشم هایش را ببندد و یا به زمین بدوزد زیرا از عشق می هراسد و شرم دارد.»

...

عشق از جمله پدیده هایی است که معدود نمی شود. عشق اول و دوم و سوم و...ندارد یعنی عشق یکی است و آدمی تنها یکبار عاشق می شود، چنانکه آن روز پنجشنبه 14اسفند، من عاشق شدم، چنان که عصاره آن عشق سی و چند ساله است و یک پسر دارد.»

 این هفته نامه با صفحاتی ویژه استاد زنده یاد ذوالفنون قیمت 2هزار تومان منتشر شده است.

ساکنان پایتخت برای تهیه این نشریه و اشتراک آن می توانند با شماره 20- 88557016 سامانه اشتراک محصولات فرهنگی؛ سام تماس بگیرند و آن را در محل کار یا منزل _ بدون هزینه ارسال _ دریافت کنند. هموطنان سایر شهر‌ها نیز با پرداخت هزینه پستی ارسال، می‌توانند تلفنی سفارش خرید بدهند.

                                 ( استاد  محمد  صالح  علاء )

                              برای همدم نازی ، رفیق عشق و اقیانوس نجابت

                                      ( حسین پناهی )

حسین پناهی دژکوه عزیزمان در یک تمدن روستایی در سال 1335 به دنیا آمد و در سال 1383 با یک تمدن جهانی از دنیا رفت . حسین پناهی عزیزمان فرهنگ روستایی را با شعر فرا مدرن آشتی داد و حماسه های مردم ولایات  را با زبانی جهانی دراماتایز کرد. 

 او در میان همین چند سال همه نسیم های سرگردان را گرد هم آورد.نسیم هایی که بیهوده در خریطه ی انسانی ما پرسه میزنند. نسیم های عاطل و باطل را را شبانی کرد و به سمت جغرافیای زیبا شناسی ایران فرستاد.امروز اگر بازی های بزرگش را با شگرد کودکانه میبینیم و حظ می کنیم ، امروز اگر شعر و صدای طنازش را می شنویم و حالی به حالی می شویم ، امروز اگر ...دلم می سوزد ، در آخرین دیدار قرار شد در یک تله تئاتر دو نفره به وجه منولوگ(تک گویی) در کنار هم باشیم ودر کنار هم جهان تنهایی مان را واردشعر فرا مدرن اجرا کنیم ...پرسیدم : حسین جان بیا با دفتر من قرارداد بنویس بگو از تلویزیون برایت چه مبلغ بگیرم ؟ گفت : محمد جان من پول نمی خوام تو به جای پول برای من یک موبایل بخر ...آن وقت من گریه کردم و لای گریه هایم به او گفتم چشم .

از اینکه هموطنانم مرا با دیگران اشتباه می گیرند خیلی شادمانم و ممنونم از همه آنها که مرا اشتباه می گیرند.چه اشتباهی از این دلپذیز تر که که گاهی در خیابان مرا از حیث ظاهر با هنر مند برجسته سرزمین مان جنای آقای ابولفضل پور عرب اشتباه می گیرند که در این مسیر اتفاقات و خاطرات با مزه ای دارم .اما از منظری دیگر جوانان سرزمین عزیزمان با من تماس می گیرند و می گویند ما را یاد هنرمند برجسته کشورمان حسین پناهی می اندازید .من در دل خدا را شکر می کنم و ایضا برای نبودنش غصه می خورم .

همین حالا هم که اینها را می نویسم در حال غصه خوردن با دستهایم هستم . هر بار یاد خاطرات شور انگیزی که با استاد حسین پناهی ام داشتم می افتم دلم تنگ می شود ، کمی بغض می کنم و بعد جلوی چشم هایم را می گیرم و نمی گذارم اشک هایم بریزد روی زمین .

حسین پناهی عزیز مان انسان جامع ا لشمولی بود . خوب درس خوانده بود . ملا و با سواد بود و در حوزه ی زیباشناسی انسان قابل اعتنا و اثر گذار بود . حسین پناهی عزیزمان هنرمند ذوالفنونی هم بود. در نحله های مختلف هنری صاحب نظر بود . او ادبیات فارسی را می شناخت و با شعرهای بدیع و زبان منحصر به فردش اش دلبری می کرد . در کار سینما و تلویزیون وتئاتر بازی های درخشانی داشت .او نقش را مال خود می کرد و جهان مکتوب را با جهان شخصی اش هم افق می نمود . او کاراکترها را به خویشتن شبیه می کرد و این یک شیوه ی بازیگریست که غریزی است . هنرمندانی که چنین شیوه ای داشته باشند در عرصه ی بازیگری کم پیدا می شوند . حسین پناهی ، جان بود .

من گاهی از خودم می پرسم محمد جان تو در جهانی که در آن

حسین پناهی ، عمران صلاحی ، بابک بیات و ...دیگر

عزیزان نیستند چه می کنی ؟

این  گوشه ای  از صفای  باطن بزرگ  مرد تصویر سازی  تلویزیون ، مهربان ، آموزگار، متواضع و زلال ( استاد صالح علاء ) بود  در  فراق  نیک مرد  دیگر شعر  و ادب و هنر ( حسین پناهی )

در بخش دوم از سری آموزشهای سینما و مقوله تدوین میخواهیم

 شما را با ابزار تدوین آشنا کنیم .

توضیح اینکه فعلا بحث ما در ارتباط با ابزار تدوین سینماست یعنی نگاتیو و فیلم نه سیستم دیجیتال و مغناطیس.

میز کاری که برای تدوین طراحی شده و مجهز به تجهیزات مختلفی برای تماشای فیلم و انجام برش در فیلم است. میز تدوین ، معمولا دارای مکانیسمی برای عقب یا جلو کشیدن فیلم و یافتن نمای مورد نظر ، حلقه هایی برای نگه داری فیلم ، صفحه ای برای تماشای تصویر ، دستگاه همگاه سازی برای همگاه کردن صدا و تصویر و امکانات پخش صوت است. بر روی این میز هر آنچه مورد نیاز تدوین گر است ، برای مثال مداد ، قیچی ، نوار چسب و ... قرار دارد. با پیشرفت هایی که در ابزار کار تدوین صورت گرفته این میزها نیز مجهز تر شده اند.

مهم ترین تجهیزاتی که بر روی میز تدوین قرار دارند عبارت اند از :

                  فیلم بین 

دو نوع دستگاه برای دیدن فیلم و عقب و جلو کردن آن مورد استفاده قرار می گیرند: 


  موویولا، دستگاه عمودی تدوین ( Moviola )

موویولا نام تجاری دستگاهی برای تدوین است که معمولا به غلط ، به صورت یک اسم عام برای انواع دستگاه های تدوین به کار می رود. 
با استفاده از این دستگاه ، تدوین گر می تواند فیلم را با سرعت های مختلف به حرکت در آورد و تصویر آن را بر روی یک پرده ببیند و به این ترتیب درباره شکل کلی فیلم تصمیم بگیرد. 
به این دستگاه می توان کلگی صدا را هم افزود و در نتیجه حلقه صدای فیلم را نیز همزمان با حلقه تصویر به کار انداخت و درباره صدا و تصویر ، هم زمان تصمیم گرفت. در این دستگاه حرکت فیلم به صورت عمودی است ، به همین خاطر به آن دستگاه عمودی تدوین گفته می شود. لازم به ذکر است که موویولا خود به نوعی یک میز تدوین است.

حرکت فیلم در موویولا معمولا به وسیله دست انجام می شود ، ولی برخی از آنها دارای موتورهایی هستند که سرعت آنها را به وسیله اهرم های دستی و یا پدال های پایی می توان تنظیم کرد. 


    دستگاه افقی تدوین ( Flat – Bed Editing )

این دستگاه ، میز مجهزی برای تدوین است که به دلیل امکاناتی که دارد ، در سال های اخیر ، حتی جایگزین دستگاه موویولا شده است. این دستگاه ها با سرعت و سهولتی بیشتر از موویولا ها کار می کنند و صدای دقیقی ارائه می دهند. این دستگاه حتی امکان استفاده از عدسی های آنافورمیک را هم دارد و ... . امکانات این دستگاه زیاد است و هر روز نیز بر آن افزوده می شود و احتمالا در آینده به طور کامل جای موویولاها را می گیرد. 
در این دستگاه فیلم و نوار صدا به طور افقی حرکت می کند ، به همین خاطر به آن دستگاه افقی تدوین می گویند.


استفاده از این دو دستگاه ( موویولا و دستگاه افقی تدوین ) ، برای تدوین گران بسیار بهتر از خود دستگاه نمایش ( پروژکتور ) فیلم است و این به چند دلیل است :

• برای دیدن فیلم با این دستگاه ها مانند دستگاه نمایش ، لازم نیست که حتما همه جا را تاریک کرد ، بلکه تصویر در آن ، مانند تلویزیون قابل رویت است.

• امکان جاگذاری و بیرون آوردن فیلم از این دستگاه ها به آسانی و در مدت زمان بسیار کوتاهی امکان پذیر است ، همچنین با استفاده از این دستگاه ها می توان فیلم را قاب به قاب بررسی کرد و در صورت نیاز فیلم را به عقب برگرداند ، در حالی که در دستگاه نمایش ضمن اینکه ، جاگذاری و در آوردن فیلم مشکل بوده و زمان زیادی را لازم دارد ، به فیلم هم صدمه وارد می کند ، به ویژه اگر فیلم در اواسط خود باشد.

• در این دستگاه ها به راحتی می توان فیلم را در هر سرعتی به حرکت در آورد و حتی در صحنه ای یا بر روی یک قاب ، ثابت نگاه داشت ، در حالی که در دستگاه نمایش باید دستگاه را بر روی سرعت مشخص و ثابتی تنظیم کرد. 



     اسپلایسر ، فیلم چسبان ( Splicer )

تدوین گران بعد از برش دادن فیلم ها ، برای رسیدن به نماهای مطلوب ، باید آنها را به هم بچسبانند تا یک نوار فیلم متوالی حاصل شود. برای این کار از دستگاهی به نام اسپلایسر استفاده می شود. این دستگاه ها بر دو نوع هستند : 


اسپلایسر با نوار چسب 

این نوع اسپلایسر ، دو سر فیلم را با نوار چسب به هم وصل می کند. در این حالت ، لازم نیست انتهای فیلم ها را بتراشند ، بلکه آنها را لب به لب هم قرار می دهند و با دستگاه آنها را به هم می چسبانند. استفاده از این دستگاه آسان است و این نوع چسباندن از استحکام کمتری برخوردار است ، به همین خاطر در نسخه های کار ، که هنوز به تصمیم قطعی نرسیده اند ، از این روش استفاده می شود ، البته این چسب ها ممکن است به فیلم صدمه وارد کنند. 



اسپلایسر با چسب مایع 

این نوع اسپلایسر دو سر فیلم را با چسب مایع به هم می چسباند. در این حالت بخش کوچکی از لبه هر دو فیلم را می تراشند و سپس آن بخش ها را بر روی هم قرار می دهند و با دستگاه به هم می چسبانند. استفاده از این روش از استحکام بیشتری برخوردار است و به فیلم صدمه وارد نمی کند ، به همین خاطر بعد از رسیدن به تصمیم نهایی از این روش برای چسباندن فیلم ها استفاده می کنند.

مطلع شدیم که یکی از بهترین و خوش اخلاق ترین فیلمبرداران سینمای ایران در بستر بیماری قرار دارد. ( حسین ملکی )

خواستیم به این بهانه نگاه کوتاهی داشته باشیم بر پنجاه سال حضور حرفه ای او در سینمای ایران . کسانی که بیشتر پشت صحنه و دوربین قرار دارند و مردم آنها را نمی بینند و فقط از بازیگران مصاحبه ، خبر ، تعریف و تمجید ، عکس و امضاء میبینند . معروفییت و محبوبیتی که بدون حضور چهره های حرفه ای ، همچون حسین ملکی به عنوان مدیر فیلمبرداری و سایر عزیزان زحمتکش پشت صحنه دست یافتنی نیست.

از اهالی سینما اگر بپرسید مهمترین ویژگی او چیست؟ مطمئنا بیشتر دوستان و همکاران از حسن خلق و رفتار و کردار صمیمی اش با عوامل گروه فیلمبرداری میگویند . افتخار آشنایی من با این پیشکسوت دوست داشتنی بر میگردد به فیلم گروهبان ساخته استاد مسعود کیمیایی که در شهرهای نوشهر ، چالوس و متل قو ( سلمانشهر ) فیلمبرداری میشد. با اینکه من جوان کم سن وسالی بودم و هیچ آشنایی با عوامل سینما از نزدیک نداشتم اما برخورد خوب ، افتادگی و مرام و معرفتش ،به من و سایر دوستان دلگرمی و اعتماد به نفس میداد برای یادگیری عاشقانه سینما .

شاهد احمدلو کارگردان سینما و سریال خانه اجاره ای که هرشب شاهد پخش آن از شبکه سوم سیما هستید ،در آن فیلم کودک ده ساله ای بود که نقش فرزند احمد نجفی گروهبان از اسارت برگشته را بازی میکرد . دومین حضور شاهد مقابل دوربین۳۵ ، پس از سکانس کوتاه اما بیاد ماندنی فیلم سرب ، که او و چند نوجوان جلوی سینما ایستاده اند و شاهد قصه فیلمی را که تماشا کرده برایشان بازگو میکند . و پس از آن دندان مار و گروهبان.

قطعا حمایت همه عوامل حرفه ای خصوصا ، استاد کیمیایی ، محمود کلاری ، محمدرضا شرف الدین ، گلچهره سجادیه و حسین ملکی در طول ساخته شدن فیلم گروهبان از (شاهد احمدلو ) نوجوان ، که کنجکاوانه راجع به دوربین، فیلم ،لنز و سینما میپرسید و تشنه یادگیری بود ، عاشقی تمام عیار برای هنر هفتم ساخت.

حسین ملکی با حوصله و مهربانی تمام پاسخگوی سوالات ریز و درشت شاهد بود و مثل سایرین او را تشویق و ترغیب به یادگیری میکرد . .هرچند نباید از زحمات پدر شاهد (محمد ولی احمدلو ) که مدیر تدارکات در فیلمهای سینمایی بود براحتی گذشت. او همیشه دوست داشت شاهد را در بالاترین سطوح سینما ببیند که خوشبختانه این اتفاق افتاد و او خیلی زود به کارگردانی سینما رسید و چهار فیلم سینمایی و چند سریال در کارنامه اش به چشم میخورد . سریال طنز خانه ی اجاره ای تازه ترین کار اوست که هرشب از شبکه سوم سیما در حال پخش است .

    و اما به پیشکسوت عکاسی و فیلمبرداری سینما بازمی گردیم .

حسین ملکی سینما را با عکاسی آغاز کرد و بسیاری از فیلمهای مطرح ،چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب با عکسهای زیبای او به مردم معرفی میشدند . عکسهایی که در پوستر و پلاکارد یک فیلم ضامن موفقیت و یا عدم استقبال مردم بود و سهم بسزایی در گیشه و فروش فیلم ایفا میکرد .

بیش از ۳۸ فیلم حاصل تلاش او در عرصه عکاسی سینماست که از آن جمله میتوان به فیلمهای کشتی آنجلیکاُ ، آوار ، شيرسنگي ، در مسير تندباد ، گراند سينما ،تيغ و ابريشم ، سناتور و... او براي پنج فيلمي کن نام بردم کانديد شده بود و در نهايت سيمرغ بلورين بهترين عکاسي را براي فيلم سينمايي ريحانه از آن خود کرد.

او همزمان با عکاسی در بعضی از فیلمها به عنوان بازیگر ، ظاهر میشد و جلوی دوربین همکارانش قرار میگرفت که ماحصل آن بازي در بيش از چهل فيلم سينمايي است .تعدادي از فيلمهاي او عبارتند از :

به چند نمونه از فیلمهایی که بعد از انقلاب در آنها بازی داشته اشاره ای میکنیم. در فیلم (سناتور ) ۱۳۶۴ نقش گروهبان ژاندارمری در رژیم پهلوی را بازی میکرد که نیروی استوار حقگو ( فرامرز قریبیان ) بود . در فیلم (تاراج ) ساخته زنده یاد ( ایرج قادری ) هم مباشر زینال بندری ( جمشید هاشم پور ) بود . او پس از انقلاب در پانزده فیلم سینمایی به عنوان بازیگر حضور داشت که مهمترین آن فیلم سینمایی ( ترن ) ساخته کارگردان فقید سینمای ایران ، زنده یاد ( امیر قویدل ) بود . فیلمی روان و خوش ساخت از تلاش مردان مبارز در راه آهن کشور که برای تامین سوخت مردم شمال در زمستان ۱۳۵۷ تا پای جان ایستادگی میکنند و به شهادت میرسند . این فیلم به یاد ماندنی بارها و بارها در ایام الله دهه فجر از شبکه های سیما پخش شد .در آن فیلم حسین ملکی در کنار فرامرز قریبیان و زنده یاد خسرو شکیبایی بازی شیرین و جذابی را از خود به جا ی گذاشت . همینطور دوبله بسیار حرفه ای و ارزشمند مرحوم ( عزت الله مقبلی) که به جای حسین ملکی حرف میزد ، به بیشتر دیده شدن این نقش و (فیلم ترن) نزد منتقدین و تماشاچیان جشنواره هفتم فیلم فجر کمک بسیاری کرد.

حسین ملکی به دعوت ( علیرضا داوودنژاد ) برای فیلم شاخص و با احساس ( نیاز ) برای نخستین بار پشت دوربین 35 به عنوان مدیر فیلمبرداری سینما رفت ، و از آن روز تا به حال بسیاری از آثار ساخته شده نام او را در تیتراژ خود جای داده اند.

حسین ملکی چندی پیش بر اثر تصادف با خودرو از ناحیه پا بطور جدی آسیب دید و در حال حاظر چند هفته ایست که در منزل بستری شده و دوره نقاهت را پشت سر میگذارد . آقای سید احمد میر اعلایی مدیر عامل بنیاد سینمایی فارابی هفته گذشته به منزل آقای ملکی رفت و از وی عیادت کرد . این چندمین باریست که جناب میر اعلایی جدای از مسولییت و وظیفه ،به محض اطلاع از احوالات سینماگران به سراغشان رفته و تا حد توان گره از مشکلاتشان باز میکند که بسی جای تقدیر و تشکر دارد .

ما هم برای این فیلمبردار و پیشکسوت سینما و همه بزرگان و هنرمندان واقعی مانند آقای ملکی آرزوی سلامتی و تندرستی داریم .

( سعید روحی ، کات دوباره سینما )

 گلشیفته فراهانی در تازه ترین اظهارات خود درباره حرکت غیر اخلاقی اش توضیحاتی عجیب و البته متناقض و ایضا مضحک ابراز کرده است. او در گفتگویی با روزنامه گاردین به بیان نظرات خاص و شاذ خود  درباره ایران و فضای اجتماعی آن و هم چنین سینما پرداخته است و از سینمای ایران به عنوان شکنجه گاه یاد کرده است.

                      اسکار فرانسوی ها

 روایت روزنامه گاردین از عمل وی اما اینچنین آغاز می شود ؛« فراهاني در ويدئويي سياه و سفيد همراه با «اميدهاي جوان» سينماي فرانسه، كه تعدادشان به 30 نفر مي‌رسيد، حاضر شد تا «سزارز» را تبليغ كند. سزارز «اسكار فرانسوي‌ها» است و او در اين مراسم بازي نقشي كه در كمدي موفق «سي‌تو موئق، ژت‌تو» (اگر بميري مي‌كشمت!) داشت، نامزد دريافت جايزه شده بود. در اين تبليغ از هر يك از هنرپيشگان خواسته شد يكي از لباس‌هاي خود را از تن خارج كنند تا «جسماً و روحاً» هنر خود را به نمايش بگذارند. فراهاني تصميم گرفت (....)را در معرض نمايش قرار دهد و در اين حال گفت: «من به روياهاي شما تجسم مي‌بخشم.» اما آنچه پس از اين حادثه در ايران اتفاق افتاد مشابه زلزله‌اي فرهنگي بود.»

    
 
گاردین در توصیف وضعیت فراهانی پس از نقل این امر نوشته است:« او در حالي كه سرش را در دستانش گرفته بود گفت: «فاجعه بود! دقيقاً نمي‌دانم چند ميليون نفر فرداي آن روز نام مرا در گوگل تايپ كردند، نمي‌خواهم بدانم...»


      
 
 فراهاني در این مصاحبه با فرافکنی خاصی گفته است که  هرگز قصد شوكه كردن ايرانيان يا تحريك آنها را نداشته است.   هميشه همين‌طور است كاري مي‌كني و ناگهان ........ مي‌دانستم مشكل است. اما من اكنون در فرانسه زندگي مي‌كنم و بايد اينجا فعاليت كنم. بالاخره يا در اينجا هستم يا نيستم. 

           قصد شوکه کردن ایرانیان را نداشتم

      

اين مساله براي من و خانواده‌ام و كل جامعه ايران شوك‌آور بود. مساله خوب! اين است كه بحثي به راه افتاد كه در غير اين صورت هرگز پيش نمي‌آمد. من ديدم افرادي به من توهين مي‌كردند، بعضي پاسخ آنها را مي‌دادند و بعضي از من دفاع مي‌كردند و بعضي دوباره به من توهين مي‌كردند. درگيري‌هاي زيادي بين خانواده‌ها ايجاد شد....» و سپس حال و روز خانواده اش را چنین توصیف می کند:« خيلي بد بود. اين اولين باري بودكه آنها نتوانستند از من دفاع كنند. آتش چنان گسترده بود كه دامن آنها را نيز گرفت. 

                                  اوضاع دهشتناکی داشتم

       

اوضاع دهشتناکی داشتم و همش کابوس میدیدم ، خیلی حرص خوردمو زجر کشیدم ، اما پس از مدتي به دليل پيشينه پدرم ، كه خود را از طبقات پايين جامعه بود و همراه و همگام مردم ،احساسات آنها هم تغيير كرد و با پدرم و خانواده ام کمی مهربانتر شدند. پدرم مي‌ترسيد و همیشه میگفت وای به روزی که حمايت مردم را از دست بدهی . زيرا مردم براي او بسيار مهم بودند. او همه زندگي‌اش با  مردم  بود و همه چيز را فدای آنها كرد.

      

                             تبعید مانند مرگ است

 فراهاني  در عین حال  اعترافاتی خاص از نحوه برخورد با وی در غرب و ابزاری  بودنش را  بیان داشته است . او می گوید :« تبعيد مانند مرگ است. به عمق آن نمي‌توان پي برد تا زماني كه دچارش شوي. تمام دنيا مي‌خواهد تو را در نقش قرباني ببيند و تو را به آن سو مي‌كشاند زيرا دوست دارد بدبختي تو را نظاره كند.   مانند تماشاي فيلم مستهجني است كه در تو اين احساس را ايجاد مي‌كند كه از آنها خوشبخت‌تري، اما در واقع به آنها اهميتي نمي‌دهند. آنها مي‌گويند: «بياييد، ما از شما مراقبت مي‌كنيم، سپس از شما سوءاستفاده مي‌كنند و به شما پاسپورت نمي‌دهند. من تنها يك هنرپيشه هستم و مي‌خواهم فعاليت كنم.»

 

نکته تاسف آور دیگر در این گفتگو نگاه شیفته وار فراهانی به پاریس به عنوان یک شهر بی قید و بند است. او از زندگی بی قید در پاریس خشنود است و آن را اینچنین ابراز می کند:« براي اولين بار در زندگي خوشحالم كه زن هستم!پاريس شما را از هر گناهي كه فكر مي‌كنيد به خاطر زن بودن مرتكب شده‌ايد رها مي‌سازد! شما را پاك مي‌كند و احساس آزادي مي‌كنيد!!» او  به روسري سفيدش اشاره می کند و مي‌گويد: «اين دوست قديمي من است، بزرگترين مشكل هنرپيشگان زن ايراني، دولت نيست بلكه دنياي بيرون است كه تصور مي‌كند ما با روسري از شكم مادر زاييده مي‌شويم!! به ليلا حاتمي نگاه كنيد. معمولاً پس از برنده شدن در مراسم اسكار (براي فيلم جدايي فرهادي) پيشنهادهاي كار زيادي به يك هنرپيشه ارايه مي‌شود، اما پيشنهادي به او نشده است در حالي كه او قادر است به چهار زبان صحبت كند.» 

اما اوج این گفتگو در جایی است که فراهانی به همه گذشته خود و حتی سینمای ایران پشت پا می زند و با الفاظی خاص از آن یاد می کند . او کار در سینمای ایران را شکنجه شدن به شمار آورده و با بیانی خاص در خصوص عملکرد فرهادی کنایه ها و طعنه هایی صریحی را به زبان می آورد

                 اصغر فرهادی مرا شکنجه میداد

«.فراهانی  از فيلمبرداري فيلم درباره الي مي‌گويد و اين كه فرهادي او را «شكنجه» مي‌كرد و او را مجبور مي‌كرد نيم ساعت در ساحل درياي خزر داد بزند و صبحانه آرد نخود بخورد تا صدايش در فيلمبرداري گرفته شود. اصغر فرهادی مرا شکنجه میداد . در صحنه ای دیگر از فیلم ، هنگام فیلمبرداری به دليل ضربه‌اي كه بازيگر ديگر آن ، در خلال فيلم به او وارد كرد، پرده گوشش سوراخ شد اما كارگردان اجازه نداد تا انتهاي روز بعد و پايان فيلمبرداري به بيمارستان برود.این صحنه در فیلم هست. آنها ديگر از آن زمان با هم صحبت نكردند.  از آن روز تا بحال با فرهادی حرف نمیزنم.

 


فرهاني مي‌گويد: «او دوست من است اما نمي‌تواند با من صحبت كند. او از ايران خارج مي‌شود و دوباره برمي‌گردد. اما من الان شيطان هستم.  او مي‌گويد: «من از هر فيلمي كه بازي كردم زخمي در بدن دارم.

 

 

 و آستين و شلوارش را بالا مي‌زند تا آنها را   نشان دهد و می گوید آنها بدتر از سگ با تو رفتار مي‌كنند. تو بايد مانند برده كار كني تا آنها را خشنود كني. اوضاع بايد اين گونه باشد. بايد در هر فيلمي احساس كني كه كار آخر توست.»  

 گفتگوی گلشیفته فراهانی با روزنامه انگلیسی گاردین  رونمایی  از یک محصول ناب  سینمای ایران است. کسی که متناقض سخن می گوید ،اصول مشخص و جهان بینی محکمی ندارد،معلوم نیست چه می کند و چه هدفی دارد . او معترف است که کارش «فاجعه» بوده و اکنون یک «شیطان» است و برای ماندن در فضای هنری این عمل را انجام داده است و اکنون به دلیل بازخوردها ازآن پشیمان است . اما بلافاصله از هوای آزاد پاریس و نفرت از همزاد بودن با روسری و خاطرات تلخ اش از سینمای ایران میگوید و نشان می دهد در برابر اقامت در پاریس و نقش آفرینی های نصفه و نیمه در سینمای غرب حاضر است این بها را بپردازد .بهایی که حتی شاید به قیمت منفک شدن دائم او از ایران بینجامد . 

 

(شیر خسته ) حکایت و زبان حال آنهایی ایست که دل به دنیا نبستند و رفاقت کردند و خود را وقف دیگران نمودند  ،  اما به وقت گرفتاری و یا غم و مشکل  ، همه تنهایشان گذاشتند و حتی یادی هم از آنان نکردند  . سینه سوخته ها و زخم خورده ها حتما ببینند و به شعر این آهنگ بسیار زیبا با دقت بیشتری گوش کنند. تقدیم به رضا صادقی عزیز، سلطان مشکی و یکی از سلاطین رنگین کمان موسیقی پاپ ایرانی که با همه احساسش این ترانه را خواند و  ماندگارش  کرد..

( سعید روحی )

توضیح : تصاویری که برای این موزیک ویدیو استفاده شده بخشی از صحنه های فیلم مستند داستانی ( آب ، آئینه ، مادر ) است که  از فروردین۱۳۹۰ تا خرداد ۱۳۹۱ ضبط آن انجام شد و پس از مراحل تدوین و صداگذاری که ماه قبل به پایان رسید ، هم اینک آماده نمایش است . این فیلم قرار است ابتدا از شبکه مستند و سپس از شبکه جام جم به نمایش گذاشته شود.

 لینک مشاهده ویدیو :

مشاهده ویدیو شیر خسته با صدای رضا صادقی

لینک دانلود موزیک ویدیو ( شیرخسته ) با صدای رضا صادقی

http://host10.aparat.com//public/user_data/flv_video_new/115/ad9a432977239875ab21bb4f7671680b344157.mp4

( پارت دوم کاریکاتور هنرمندان سینما بزودی تقدیم علاقمندان میشود)

اگرچه جوجه ها را آخر پاییز می شمارند اما نیمه اول سال هم، زمان بدی برای چرتکه انداختن نیست. مخصوصا اگر پای ستاره ها در میان باشد که خبردار شدن از حال و روزشان، ماهی یک بار هم حداقل برای طرفدارانشان کم است. در نیمه اول امسال، تعدادی از بازیگران شناخته شده و ستاره های محبوب، هیچ کار سینمایی نکردند و ترجیح دادند اوقاتشان را به کارهای دیگری بگذرانند.

ستاره هایی که از ابتدای سال، نه روی خوشی به پروژه های سینمایی نشان دادند و نه سراغ کارهای تلویزیونی رفته اند و نه حتی در تئاتر سر و کله شان پیدا شده یا حتی اگر کاری داشته اند، هیچ انعکاس خبری نداشته است. به این فهرست نگاهی بیندازید:

استاد پرویز پرستویی پس از بازی در دو پروژه ای که به خاطرشان راهی شمال کشور شده بود، ترجیح داده فعلا هیچ کاری نکند. "خرس"  تازه ترین فیلم سینمایی هنرمند خوب و خوش ذوق مازندرانی مان خسرو معصومی که در آن با فرهاد اصلانی و مریلا زارعی همبازی بود و در زمستان سال گذشته و در سرما و برف شدید در روستاهای اطراف ساری فیلمبرداری شد  و "من و زیبا" آخرین پروژه هایی بوده اند که استاد پرستویی در آنها به ایفای نقش پرداخت . آخرین فیلمی هم که از ایشان  به اکران درآمد، فیلم "سیزده 59" سامان سالور بود که سرمایه گذار و یکی از تهیه کنندگان آن فیلم هم ایشان بودند . متاسفانه به دلیل عدم همکاری شورای صنفی نمایش و اکران به موقع فیلمهای سینمایی ، خصوصا فیلمهای ژانر دفاع مقدس که ( ۱۳۵۹سیزده پنجاه و نه) هم شامل همین گروه میشد ، نتوانست فروش مناسبی در گیشه به دست آورد و استاد پرستویی با سرمایه گذاری این فیلم  به شدت متضرر شده و این اولین تجربه تهیه کنندگی را با خاطره ای بد پشت سرگذاشت. پرویز پرستویی در فیلم سینمایی "چ"، پروژه در دست ساخت  دوست ، رفیق و کارگردان وفادارش، ابراهیم حاتمی کیا هم نقشی ندارد.

خانم سیمین، اگرچه این روزها قراردادش با مهرجویی را بسته تا با فیلم "چه خوبه برگشتی" برای چندمین بار جلوی دوربین این کارگردان برود اما از ابتدای سال 90 تا انتهای شش ماه اول سال، کار سینمایی خاصی نداشته است. قرار بود بار دیگر او در فیلم سینمایی "سر به مهر" هادی مقدم دوست بازی کند. او فیلم "پله آخر" را در نوبت اکران دارد.

پسر چشم روشن سینما و تلویزیون، هیچ وقت پرکار نبوده. او بعد از عید امسال تنها به یک جلسه روخوانی نمایشنامه "خرده جنایت های زن و شوهری" در مجموعه ایرانشهر بسنده کرد و پس از آن هم راهی آمریکا شد. پارسا تقریبا ساکن این کشور است و شاید به همین خاطر در این شش ماهه هیچ کاری را قبول نکرده است.

چه کسی باور می کند مرد پر شر و شور سینمای ایران، بعد از عید کاری نداشته است؟ اگر یکی دو جلسه بازی او در سریال "ساخت ایران" را که به بعد از عید موکول شد، فاکتور بگیریم، امین حیایی بعد از عید هیچ کاری قبول نکرده است. از او فیلم های سینمایی "قلاده های طلا" و "قفس طلایی" این اواخر اکران شده و "فیتیله و ماه پیشونی" جواد هاشمی و "خودزنی" احمد کاوری را در نوبت اکران دارد.

خیلی عجیب است که تارخ مدتی است بعد از عقد قرارداد، بی خیال پروژه ها می شود و انصرافش را اعلام می کند. او سریال "رویای گنجشک ها" به کارگردانی راما قویدل را رد کرد. سر پروژه "محمد (ص)" نرفت و حتی پروژه های سینمایی دیگر را هم به رغم بستن قرارداد بی خیال شد. او از نوروز امسال سر هیچ پروژه ای نرفته. البته به نظر می رسد این اتفاق، تصمیم شخصی او در این مورد است.

درست است که او از ابتدای امسال تاکنون درگیر پروژه ای نبوده اما قرارداد او با اصغر فرهادی برای فیلم بعدی اش، به اندازه خیلی از پروژه ها می ارزد. مصفا این روزها فیلم "پله آخر" را در نوبت اکران دارد. فیلمی به کارگردانی و بازیگری خودش. هر چند شنیده می شود که در تک سکانسی در فیلم "برلین منفی هفت" هم یک بازی افتخاری کوتاه کرده است.

برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در جشنواره سی ام، از ابتدای امسال ترجیح داده پیشنهادهایش را رد کند و در پروژه ای حاضر نشود. فیلم "روزهای زندگی" او اکران شده. هر چند از او فیلم "میگرن" مانلی شاجی فرد در نوبت اکران است. او این روزها درگیر پروژه "زندگی مشترک آقای محمودی و بانو" به کارگردانی روح الله حجازی است که در آن با همتایش در "روزهای زندگی" همبازی است.

شاید جالب باشد بدانید دیگر بازیگر سیمرغی جشنواره سی ام هم از ابتدای امسال کاری نکرده است. او که گویا این اواخر درگیر بیماری مادرش بوده است، در شش ماه اول سال، کار جدیدی را نپذیرفته است. از او "پل چوبی"، "خرس" در نوبت اکران است. او قرار بود در سریال "یلدا" ساخته میرباقری بازی کند که آن را هم منتفی کرد.

کسی از گلزار خبر ندارد؟! او تا اسفند سکانس هایش در سریال "ساخت ایران" را به پایان رساند و بعد از آن دیگر در هیچ پروژه ای حاضر نشد و به گذاشتن عکس هایی از خودش همراه با چهره های دیگر در صفحه شخصی اش در شبکه اجتماعی بسنده کرد. خیلی ها این بی کاری او را به ممنوع الفعالیت بودنش ربط می دهند.

تکلیف رادان روشن است، اگر سر کارهای سینمایی نباشد، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی و ... محلی از اعراب برایش ندارد. او از ابتدای امسال و بعد از انتشار آلبوم "روی دیگر" کوله بارش را بست و راهی کانادا شد و با هیچ پروژه سینمایی همکاری نکرد.

رادان جزو بازیگرهایی است که از نوروز سال 91 تا انتهای شش ماه اول سال ترجیح داد، کمی استراحت کند یا شاید به پیشنهادهایش با دقت بیشتری فکر کند. به زودی فیلم "پل چوبی" از او در سینماها به نمایش درمی آید که محصول سال 90 است. درباره آلبوم دوم او هم صحبت زیاد است.

هدیه تهرانی در صفحه‌ شخصی‌اش در یکی از شبکه‌های اجتماعی از شرایط ایجاد شده در بازیگری گله کرده است. تهرانی که یکی از اعضای تیم بازیگری مجموعه قلب یخی است، در حال حاضر فیلم "پل چوبی" را آماده اکران دارد که قرار بود اکران دوم عید فطر باشد.

او که به دلیل صدور چک بلامحل بابت حق‌الوکاله و هزینه دادرسی و پرداخت خسارت تاخیر و تادیه برای نمایشگاه عکس "آبان‌گان" به پرداخت مبلغ 463256270 ریال محکوم شده است گفت: با این وضعیتی که نسبت به او بوجود آمده دیگر برای سینمای ایران کاری انجام نخواهم داد چون تلاش، بی‌حاصل است و واقعا خسته شدم از این همه حذف و این همه سختی که بازیگران تحمل می‌کنند. تئاتر کار می‌کنیم، اجازه اجرا نداریم. فیلم بازی می‌کنیم اکران نمی‌شود. گالری عکس می‌گذاریم تا 10 سال بعد باید جواب پس بدهی. یقین داریم "قلب یخی" هم ... دیگر نمی‌دانم چی بگویم. متاسفم شدید.

لادن طباطبایی بازیگر سینما و تلویزیون عشق به بازیگری و قرار نگرفتن در بازی پیشگی را دلیل کناره‌گیری‌اش از دنیای بازیگری دانست. طباطبایی گفت: از یک سال پیش تصمیم داشتم تا از دنیای بازیگری خداحافظی کنم که با پیشنهاد سریال "راز پنهان" این تصمیم قطعی شد و خواستم این آخرین بازی من باشد.

او افزود: دل نازک نیستم که با هر صحبتی عرصه را خالی کنم؛ اما ما زمانی خانواده بودیم؛ حالا سیاست‌گذاران ما هم اختلاف سلیقه‌ها را عمومی کردند و همه چیز با حاشیه همراه است. عاشق بازیگری هستم؛ اما فروشنده بازیگری نیستم. نقش‌هایم را به زور نمی‌گیرم، اما برای ایفای هر یک زحمات فراوان می‌کشم؛ اما متاسفانه وضعیت سینمای ما تغییر کرده و سال به سال پس‌رفت را می‌بینیم. لادن در پایان گفت: دیگر جلوی دوربین نمی‌روم و معتقدم بازیگر تا زمانی که ابزارش را دارد، باید بازی کند و اگر ابزار در اختیارش نیست از این عرصه خداحافظی کند بهتر است.

دیگران ...

بازیگران دیگری هم هستند که یا خبری ازشان نیست یا اینکه این روزها خیلی سرشان شلوغ نیست. از عزت الله انتظامی، محمد علی کشاورز و جمشید مشایخی که به علت درگیری یا بیماری در پروژه ای حاضر نشده اند که بگذریم ، بازیگران دیگری را هم می توانیم به این فهرست اضافه کنیم. از جمله : ایرج راد، حمید گودرزی، شهاب حسینی، مهناز افشار، کتایون ریاحی، رویا نونهالی، گوهر خیراندیش، گلاب آدینه، فاطمه معتمد آریا، افسانه بایگان، شیلا خداداد، پرستو صالحی، غزل‌ صارمی‌ ونسرین مقانلو از جمله این بازیگران سرشناس هستند که در حال حاضر بنظر می رسد عطای بازیگری را در این کشمکش تولید و اکران به لقایش بخشیده اند !

فلاش بکی به خداحافظی کتایون ریاحی از دنیای  بازیگری سینما و تلویزیون

یادداشت خداحافظی كتایون ریاحی با سینما

کتایون ریاحی بازیگر سینما و تئاتر که در آخرین اثر خود در نقش زلیخا در سریال یوسف پیامبر(ع) به ایفای نقش پرداخته بود طی یادداشتی از عرصه هنر خداحافظی کرد و کناره گیری خود را از بازیگری برای مدتی نامعلوم اعلام کرد. آنچه در پی می آید متن این یادداشت است :

گاهی اوقات زندگی طوریه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمی خواد، اونوقته که رویاهای آدم به تعویق می افته.
گاهی اوقات آدم از سرنوشت، ‌رو دست خوبی می خوره،‌ که فکر می کنه داره تصمیم می گیره.
اونوقته که آدم ادعاهایی می کنه،‌ که تو رو دربایستی انجامش گیر می افته.
گاهی اوقات آدم از آرزوهاش جا می مونه.
گاهی اوقات آدم می خواد بازی کنه، ‌بازیگر می شه.
گاهی اوقات داره می خنده وقتی تو دلش خونه، گاهی گریه می کنه وقتی داره از زور خنده می میره.
گاهی اوقات شوخی شوخی همه چیز جدی می شه.
گاهی اوقات آدم وقتی زیاد می خواد کم می یاره، گاهی وقتی کم می یاره زیاد می خواد.
گاهی اوقات با ترس و لرز بر می گرده به پشت سرش نگاه کنه،‌ می بینه چه شجاعتی.
گاهی اوقات با شجاعت می تونه ترساشو نگاه کنه.
گاهی اوقات آدم به دنبال خوشبختی، ‌زندگی را گم می کنه، گاهی هم با انتظار زندگی را معنا می کنه.
گاهی اوقات آدم برای پیدا کردن یه گنج الکی،‌ گوهر خودشو گم می کنه،‌ گاهی هم گوهر حقیقت را پیدا می کنه.

گویا زمان برآورده شدن آرزوی من و پسرم فرا رسیده و لازم است که زائر سرزمین قصه، راهی شود. اینک که عازم سفرم، سفری به دیگر سوی زندگی،‌ بر خود لازم می دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزدیک بودند که در من بودند، تشکر کنم؛ پروانه ماهان، زهرا عروس خوب پدر سالار، خانم بس، فاطمه ملاصدرا، فخرالزمان،‌ مهین مشرقی، تارا، ثریا اردلان .... و زلیخای عاشق. گر چه همه این عزیزانم عاشق بودند ولی عشق زلیخا خود یک معجزه بود.

این زنان و تنها دوستان نازنینم گاهی تشویقکی شدند و اگر تنبیه نشدند، خدا را شکر، ‌که البته باور نمی کنم بازیگر زنی در جهان باشد که شماتت، تحقیر و تنبیه نشود. اما همواره بزرگترین مشوقم مردم بودند با مهر آریائیشان و ایمان به خدا.

بسیار بسیار مفتخرم که در تمام طول زندگی بازیگری ام، تنها و تنها یک حامی داشتم و به قول جماعت سینمایی آنان که با کمان حلاجی پنبه ام را زدند، خواسته یا ناخواسته به دنبال چیزی بودند که سهم من ورای آن بود.

در طول بیش از دو دهه هرگز افتتاحیه و اختتامیه جشنواره فجر را ندیدم. کارت دعوت به دستم نرسید! و خلاصه به قول ولتر؛ ‌"خدایا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم می دانم چه کنم!"

در مقطعی که سینما را جایگاهی شایسته برای خود نمی دیدم، تلویزیون پایگاهی شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسیم کنم و باز به قول حافظ ؛‌ "کیمیای سعادت رفیق بود رفیق"،‌ رفقایی که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان و اما این همه تنهایی،‌ برکت بود برای خلوت انس و این که ؛ "یدالله فوق ایدیهم"،‌ که ترجمه سینمایی آن می شود : براستی خدا بزرگ ترین کارگردان است.

آنچه می بایست از جادوی سینما و بازیگری بیاموزم،‌ آموختم تا شاید ره توشه ای برای نوشتن باشد و در پی تجلی معجزه عاشقانه زلیخا در زندگی ام. ‌اینک برآنم تا با اعجاز کلمات، ‌پیوندی دیگر با شما نه از جنس نقش آفرینی بلکه با آفرینش نقش داشته باشم. اراده امروز من برای نوشتن،‌ گویا مجالی برای بازیگری نخواهد گذاشت،‌ اما باید دید اراده خدا چه تقدیری برایم رقم خواهد زد. باشد که از این آزمون سربلند و دست پر بیرون آیم.

ریاحی در اولین کار سینمایی با فیلم سینمایی پاییزان در سال 1360 خود را به عرصه بازیگری و سینمای ایران معرفی کرد. کشتی آنجلیکا، آپارتمان شماره 13، شام آخر، بانوی من، تارا و تب توت فرنگی و دعوت از دیگر آثار مطرح این بازیگر توانای سینما و تلویزیون محسوب می شود.

     دکتر سید رمضان شجاعی  عضو شورای نظارت بر صداوسیما:

   جابه جایی مدیران تلویزیون غیر معقول است

دکتر شجاعی نماینده خوب و محبوب مازندران در مجلس نهم با یادآوری افزایش تغییرات در سطح مدیران سیما طی یکسال گذشته با بیان این که سیاست‌های رئیس سازمان برتثبیت مدیریت‌ها برای انتخابات ریاست جمهوری است، گفت: زمان جابه جایی مدیران تلویزیون نبود.

آقای شجاعی که هشت سال به عنوان مدیرکل صدا و سیمای مرکز مازندران تجربه های فراوانی در زمینه مدیریت رسانه و پیوند آن با مردم دارد ، با اشراف بر رسانه ملی که در دایره تخصص اوست ، تودیع آقای پورمحمدی از شبکه سوم سیما را منطقی نمیداند . دکتر شجاعی که برای دومین دوره پیاپی به عنوان نماینده مردم ساری در مجلس حضور دارد چنین گفت : 

به گزارش سینمافردا به نقل از مهر ، سعید ابوطالب، مستندساز در بخش اول گفتگوی مشروح خود درباره شرایط سخت تولید مستند، نبود بازار پخش و ساخت بیشتر مستندها به سفارش‌ نهادهای دولتی، مستندهایی که ساخته و پخش نشده صحبت کرد.

وی در بخش دوم گفتگو درباره شبکه مستند، راه‌اندازی شبکه خصوصی و مستندی که با موضوع خلیج‌فارس می‌سازد، صحبت کرد.

* از مدتی پیش شبکه مستند راه‌اندازی شده است. گرچه هنوز به صورت رسمی افتتاح نشده، ولی فکر می‌کنید با تاسیس این شبکه مشکل مستندسازان حل می‌شود؟

- سعید ابوطالب: شکل‌گیری شبکه مستند اتقاق خوبی است. البته به مدیریت و توانمندی مسئولان این شبکه و موضوع‌هایی که می‌خواهند کار کنند، برمی‌گردد. من در چند ماهی که از افتتاح شبکه مستند می‌گذرد، برنامه‌های این کانال را دیده‌ام، ولی در این مدت اتفاقی شاهد نبودم. این مسئله مشکلی از بازار مستند حل نمی‌کند. من موضوع را صنفی می‌بیینم. وقتی رقابت و بازار نباشد، تقاضا و عرضه هم مدیریت نشود، موفق نخواهیم بود. فیلم صنعت، تجارت و هنر است. بنابراین اگر بخش خصوصی بود مشکل برطرف می‌شد. با قانون اساسی فعلی می‌توان شبکه‌های خصوصی داشت و سیاست‌گذاری هم با حاکمیت باشد، اما خصوصی اداره شود، اما این فرصت فراهم نشده است.

*چرا بحث راه‌اندازی شبکه‌های خصوصی از سال‌ها پیش مطرح بوده، ولی همیشه در حد تئوری باقی مانده و این طرح اجرا نشده است؟

- به دلیل اینکه موارد قانونی دارد.

*اما شما اشاره کردید با توجه به شناخت و آشنایی که به قانون دارید این مسئله امکان‌پذیر است، اما چرا هنوز اتفاقی نیفتاده است؟

- من نام این را می‌گذارم محافظه کاری در مقوله فرهنگ. فرهنگ یعنی حرکت به سمت جلو و پذیرفتن تغییر دائمی. ببینید فرهنگ مثل آداب و رسوم و زبان موجودی کاملاً زنده و در تعامل است و تغییر می‌کند. ممکن است به رشد نینجامد و سقوط کند.

*به نظرتان برخورد سلبی چقدر ما را عقب نگه داشته است؟

- ما باید اجازه دهیم این تغییر انجام شود. محافظه کاری در دراز مدت ما را دچار عقب‌ماندگی فرهنگی می‌کند. این برخوردی که امروز با اینترنت یا ماهواره می‌کنیم 70 تا 80 سال پیش با رادیو کردیم، 50 سال پیش با تلویزیون کردیم و 20 تا 30 سال پیش با ویدئو کردیم، حالا با اینترنت و ماهواره این کارها را می‌کنیم. هیچ وقت این برخورد سلبی ما را به جایی نمی‌رساند، فقط مدتی ما را عقب نگه داشته است.

*می‌توانید مثالی بزنید؟

من مثالی می‌زنم برای سیاسیونی که فکر می‌کنند که رسانه‌‌ها به کشور لطمه می‌زنند. من در گفتگویی که با آقای سید حسن نصرالله رهبر حزب الله داشتم. از او پرسیدم چرا شما به سمت ایجاد رسانه رفتید؟ مثل شبکه المنار و ... چقدر روی رسانه سرمایه‌گذاری می‌کنید؟ ایشان در پاسخ به من گفتند که رسانه برای ما در لبنان رقیب است. در زمانی که کشورهای عربی بویی از آزادی نمی‌بردند، لبنان از همه جهت آزاد بود. همه گروه‌ها تلویزیون و ماهواره داشتند و این مسئله نه تنها مانع از مقاومت‌ها و پیشرفت فرهنگ اسلامی و دینی نشد، بلکه همیشه به نفع ما شد، چون در فضای باز توانستیم حرف‌هایمان را به مردم بزنیم و الان هم طرفداران پر و پا قرصی داریم که به حزب الله پیوستند که مسلمان شیعه هستند یا حتی مسیحی هستند، ولی به مبدا وحی اعتقاد دارند. به شرع اعتقاد دارند.

اینها حرف‌های نصرالله بود که تاکید کرد که در پرتو آزادی به پیشرفت‌های خوبی رسیدند. نباید از آزادی رسانه‌ای ترسید. اگر با انبساط خاطر و سعه صدر برخورد کنیم، خوب می‌شود، نه اینکه برخورد سلبی کنیم. اگر نیمی از توان را گذاشته بودیم و همانطور که در حوزه بین‌المللی شبکه‌های ماهواره‌ای به زبان‌های مختلف راه‌اندازی کردیم، در داخل کشور این کار را می‌کردیم اتفاقات بهتری می‌افتاد.

حق و عدالت مسیر خودش را پیدا می‌کند و طرفداران خودش را خواهد داشت. در دنیا مردم به انواع رسانه‌ها دسترسی دارند کسی که به سمت انسداد می‌رود به سمت موفقیت نمی‌رود، چون در واقع مطالبات مردم را فهم نمی‌کند. منظورم از سینما ،سینمای مستند و سینمای داستانی است. اگر برگردیم به مستندسازی باید این فضا را برای مستندساز فراهم کنیم.

البته معتقدم این فضا امسال در جشنواره سینما حقیقت اتفاق افتاد. من در واقع یک گشایش می‌بینم در برخی مسئولان فرهنگی هنری که نادر هستند، اما باز هم هستند و این گشایش را ایجاد کردند. باید این گشایش همگانی شود. باید فیلمسازان بتوانند حرف‌هایشان را بزنند.

*چگونه می‌شود این گشایش همگانی را میان مسولان فرهنگی رواج داد؟

- در برخی دولت‌ها دچار لیبرالیسم فرهنگی هستیم. یعنی فرهنگ بدون خط کشی و خطوط قرمز. در برخی مواقع دچار آنارشیسم فرهنگی هستیم. یعنی هر کس هر چی خواسته گفته و به هم پرخاش کردند. می‌بینیم کسانی که پرخاش کردند حرف‌هایشان و فیلم‌هایشان هیچ چهارچوب، مبانی اعتقادی و مذهبی نداشته است. آنها به کسانی پرخاش کردند که در چهارچوب اعتقادات انسانی فیلم ساختند.

فیلمنامه‌نویس وقتی می‌خواهد فیلمنامه بنویسد یا آهنگساز می‌خواهد نت بنویسد، احساس می‌کند که باید در یک قالب مشخص بنویسد یا انجام دهد وگرنه محدودیت‌ها نمی‌گذارد کارش را انجام دهد. بنابراین این احساس واقعی است.

*آیا این مسئله در میان هنرمندانی که از نسل انقلاب هم هستند صدق می‌کند؟

- این احساس در میان هنرمندانی که از بدنه انقلاب هستند مثل ابراهیم حاتمی‌کیا، کمال تبریزی و حتی زنده‌یاد رسول ملاقلی‌پور هم هست. به یاد دارم زمانی که ملاقلی‌پور زنده بود همیشه با من صحبت و گلایه می‌کرد که نمی‌تواند حرف‌هایش را آنطور که می‌خواهد بزند، در حالی که او همیشه فیلم‌هایی با موضوع دفاع مقدس می‌ساخت. او همیشه ساعت‌ها درد دل می‌کرد.این فیلمسازان همیشه دلگیر بودند، حال برخی می‌آیند فیلم‌هایی می‌سازند و مبانی عقیدتی و ارزشی مردم نیش می‌زنند و در این فضا کار می‌کنند. برای همین می‌گویم ما با آنارشیسم فرهنگی رو به‌رو هستیم.

*درباره مستند آیا این مسائل به نبود بازار برمی‌گردد؟

- بله، چون بازار نداریم. یک فیلم یا دو فیلم برای آرشیو می‌توان ساخت. مگر مستندساز چند فیلم می‌تواند برای آرشیو بسازد. وقتی دیده نمی‌شود انگیزه‌ای دیگر پیدا نمی‌کند. باید این مسئله درست شود. باید ساختار را درست کرد. تغییر ساختار باید ایجاد کنیم. این مشکل با ایجاد یک شبکه مستند یا برگزاری یک جشنواره حل نمی‌شود.

*پس نمی‌توانیم به راه‌اندازی شبکه مستند به عنوان راه حل مشکل مستندسازان امیدوار باشیم؟

- نه نمی‌خواهم منفی‌بافی کنم، ولی زیاد امیدوار نیستم؛ چون فکر می‌کنم اگر مستندسازان ما تشکل صنفی مثل خانه سینما نداشته باشند مشکل حل نمی‌شود. باید حرفه‌ای نگاه کرد. درکشورهای مختلف صنوف مختلف فیلمنامه‌نویس، جلوه‌های ویژه و ... دارند. این صنوف به رشدشان کمک زیادی می‌کند و شایسته سالاری می‌شود حقوق حفظ می‌شود و بازار ایجاد می‌شود، اما گاهی در کشور ما خیلی مواقع مانع از شکل‌گیری این صنوف حرفه‌ای شده‌ایم. مثلا صنف مستندسازان و ... فکر می‌کنم ما به دلایل اجتماعی و تاریخی از تاریخ عظیم برخوردار هستیم. الان کمتر کشوری در دنیا است که تمدن تاریخی داشته باشد. مثلاً آمریکا ندارد. یا اگر تمدن داشتند به خاطر تقسیم شدن کشور تمدن از بین رفته است، اما ایران سابقه تمدن بزرگی دارد.

بنابراین این گستره تاریخی و تاریخ دینداری مردم و ورود دین به ایران و تعامل آن با مردم و تحولات اجتماعی مثل انقلاب ما را صاحب پتانسیل زیادی در زمینه مستند کرده است. ما میلیون‌ها سوژه برای طرح کردن داریم که می‌توانیم مستند بسازیم و برای مردم دنیا هم جذابیت دارد. از سوی دیگر شرایط اجتماعی مثل انقلاب، شرایط اقتصادی و ... پتانسیل‌های زیادی برای ساخت مستندهای جذاب فراهم می‌کند.

*چرا مستندهای خوبی ساخته نمی‌شود؟

- متاسفانه این مشکل را داریم. کسانی از بیرون می‌آیند و مستند خوبی می‌سازند. وقتی مستندسازان خیلی از مستندهایی که در بی‌بی‌سی پخش می‌شود و می‌بینند، می‌گویند چرا ما با نگاه داخلی نسازیم. حال ممکن است فردی از داخل اما با نگاه خارجی برای شبکه‌های ماهواره‌ای بسازد. باید نگاه مدیریت کلان روی این مسئله داشته باشیم. ما در سینمای داستانی مزیت نسبی نداریم، چون محدودیت‌های اخلاقی و فرهنگی داریم و به آن هم پایبند هستیم و بخشی از ماهیت فرهنگی ماست. در حالی که سینما در غرب یک پشتوانه صنعتی دارد. پیشرفته‌ترین ابزار برای ساخت فیلم استفاده می‌شود، حتی برای یک فیلم ابزار، دوربین، استودیوهای خیلی خوب یا ابعاد نگاتیو ساخته می‌شود. همچنین سال‌ها وقت گذاشته می‌شود و نرم‌افزار طراحی می‌کنند. فیلمی با میلیاردها دلار می‌سازند و فروش هم دارد. ما به این نمی‌رسیم. بنابراین ما همیشه یک سینمای داستانی کوچکی داریم که البته باید آن را حفظ کنیم، ولی ما در مستند مزیت نسبی داریم.

ما همه تلویزیون را رها می‌کنیم و بعد فقط یک کار فاخر می‌سازیم. در حالی که می‌توانیم تمام نگاه‌ها را از شبکه‌های ماهواره‌ای بگیریم و به داخل بیاوریم. الان مردم برخی شبکه‌های ماهواره‌ای را به خاطر مستندهایش می‌بینند، نه به خاطر کارهای نمایشی، شو یا موسیقی. چون همه اینها را داریم. من بین همکارانم می‌بینم مجذوب شبکه‌های مستند هستند، اما آنها می‌گویند ما هم می‌توانیم بسازیم، ولی این کار گران است و پشتوانه می‌خواهد.

ساخت یک فیلم مستند خوب نیازمند تجهیزات است. در هالیوود ساخت یک اثر مستند به اندازه یک کار سینمایی هزینه می‌برد. باید سرمایه‌گذاری کرد. وقتی سریال‌های تاریخی مثل "مردان آنجلس"، "مختارنامه"، "یوسف پیامبر"، "مریم مقدس" می‌سازیم، اینها یک کلاس آموزشی برای کارهای کوچکتر، تک قسمتی، غیر تاریخی و اجتماعی می‌شود. ما به خاطر یک کار داستانی مثل "ملک سلیمان" به دنبال جلوه‌های ویژه جدید هستیم و تجربه به دست بیاوریم. این تجربه بعدها به کارهای داستانی کوتاه کمک می‌کند یا تله فیلم‌ها رشد می‌کند.

*اما این سرمایه‌گذاری برای مستند انجام نمی‌شود؟

- اگر برای مستندهم این سرمایه گذاری کنیم می‌توانیم توقع داشته باشیم که سطح مستند هم بالا بیاید. وقتی به مستند این طوری نگاه نمی‌کنیم و این نگاه وجود دارد که هرکس با یک دوربین می‌تواند یک اثر مستند بسازد، مسلماً پیشرفت نمی‌کنیم. مدیران فرهنگی باید این طور نگاه کنند تا سطح مستندسازی بالا بیاید.

*ولی متاسفانه مدیران تلویزیون هم این نگاه را به مستند ندارند و کمترین سرمایه‌گذاری را در این باره می‌کنند؟

- بله، متاسفانه این مسئله وجود دارد. اگر روی مستند بزرگی سرمایه‌گذاری کنیم می‌توانیم موفق شویم و یک کارآگاه آموزشی برای کارهای کوچکتر می‌شود. ضمن اینکه سطح توقع مردم هم افزایش می‌یابد. با ساخت کار بزرگی مثل "ملک سلیمان" ما در کارهای داستانی یک قدم جلوتر آمدیم. مثلاً چند سال پیش که فیلم "دوئل" ساخته شد باعث شد سطح فیلمسازی در حوزه دفاع مقدس بالا بیاید. این فیلم خیلی پرهزینه بود و صدای دالبی را به سینمای ما آورد، چون وقتی اکران شد سینماها مجبور شدند دالبی باشند. باید این نگاه به مستند شود و به لحاظ اقتصادی به آن برسیم. ما می‌توانیم با ساخت مستند با شبکه‌های ماهواره‌ای رقابت کنیم.

نگاه مدیران این است که به مستند کوچک نگاه می‌کنند. متاسفانه این نگاه در زمان پخش هم به مستند می‌شود، چرا که بدترین زمان پخش یا بدترین اکران در جشنواره و ... نصیب مستند می‌شود. بنابراین خیلی از مستندسازان به سمت کارهای داستانی می‌روند.

*تاکنون مستندهای زیادی درباره خلیج فارس ساخته شده و در حال حاضر شما هم در حال ساخت یک مستند با موضوع خلیج‌فارس هستید. آیا نگاه‌تان در ساخت این مستند با دیگر آثار تولید شده متفاوت است؟

- من ده سال پیش تجربه خوبی داشتم. زمانی که کسی تصویربرداری زیر آب نمی‌کرد من مستندی برای سیمای انگلیسی شبکه سحر ساختم با عنوان "حیات آبی خلیج فارس". در آن زمان امکان نورپردازی وجود نداشت. از همه کسانی که ادعا می‌کردند زیر آب تصویربرداری می‌کنند تست گرفتم. البته تعدادشان از انگشتان دست کمتر بود. من هم تصاویری گرفتم. تصاویر را به مدیر تلویزیون نشان دادم بدون آنکه بگویم کدام تصویر را چه کسی گرفته است. آنها تصاویر من را انتخاب کردند. ما تجهیزات خریدیم. تصویربرداری آن کار دو سال طول کشید. گرچه زمانبر بود، اما کار شاخصی شد و در جشنواره‌های مختلف همچون بلاروس هم رفت، اما چون در آن زمان نماینده بودم نمی‌توانستم به این جشنواره‌ها بروم. شبکه‌های داخلی این مستند را چندبار نشان دادند، حتی شبکه پرس‌تی‌وی هم پارسال دوباره این مستند را نشان داد. این تجربه ده سال پیش خیلی خوب بود. برای تصویربرداری مستندی که در حال حاضر می‌سازم به سواحلی مختلفی رفتم.

*شنیده‌ایم برخی تصاویری که برای این مستند ضبط کرده‌اید را می‌خواهید دوباره تکرار کنید. دلیل‌اش چیست؟

- به تازگی متوجه شدم تجهیزات بهتری آمده که می‌توانیم تصاویر بهتری بگیریم، به همین دلیل برخی تصاویر را مجدداً در حال تکرار هستیم، چون انگیزه‌ام قوی است. مثل همان مستند که بعد از گذشت 10 سال از ساخت باز هم پخش می‌شود و رقیب ندارد. باید این مستند هم ماندگار شود، چون این کار غیر قابل تکرار است. ممکن است تا 10 سال دیگر این اتفاق نیفتد. بنابراین باید الان مستند کاملی ساخته شود. سفارش دهنده این کار هم مرکز گسترش است. اگر برسم سعی می‌کنم این مستند را به جشنواره خلیج‌فارس برسانم. این مستند 60 دقیقه است، اما باید 20 برابر این زمان را ضبط کرد تا بتوانیم یک کار 60 دقیقه‌ای خوب و ارزشمند در آوریم.

ادامه دارد...

به گزارش سینمایی، جمعی از مردم متدین تهران در پی اکران فیلم‌هایی با موضوع خیانت و ضد خانواده از «جواد شمقدری» رئیس سازمان سینمایی شکایت کردند.

این شکایت‌نامه در حال حاضر به دادستان تهران تحویل داده شده است.

این فیلم‌ها که با مضمونی ضد خانواده و با تم خیانت ساخته شده‌اند، با واکنش اقشار مختلف مردم روبه‌رو شده است.

مردم متدین با استناد به ماده 639 قانون مجازات اسلامی از جواد شمقدری رئیس سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان مسئول ارائه مجوز به چهار فیلم «برف روی کاج‌ها»، «پل چوبی»، «من مادر هستم» و «من همسرش هستم» و اکران عمومی آن در سینماهای کشور شکایت کرده‌اند.

حوزه هنری اکران فیلم‌های برف روی کاج‌ها (پیمان معادی)، بی خود و بی جهت (عبدالرضا کاهانی)، پل چوبی (مهدی کرم‌پور)، من همسرش هستم (مصطفی شایسته)، من مادر هستم (فریدون جیرانی) و پذیرایی ساده (مانی حقیقی) را در سینماهای متعلق به خود ممنوع کرده است.

  

در کنار رخدادها و مسائل و حاشیه های سینما که در ( کات دوباره ) مشاهده کردید ، از امروز بخشی از آموزشهای رشته های سینمایی را تا جایی که در محدوده امکانات و حوصله علاقمندان باشد بطور خلاصه مرور و آموزش میدهیم . برای اولین بخش ، تدوین فیلم را برایتان آماده کردیم که امیدواریم مورد پسند شما قرار گیرد. 

بخش اول

مقدمه
تدوین (edit) یکی از مهمترین مراحل تولید یک فیلم است به طوری که یک فیلم نهایتاً روی میز تدوین به فیلم تبدیل می شود و در بعضی جاها از تدوین بعنوان کارگردانی مجدد یا کارگردانی دوم یاد می شود. به نظر من تدوین بعد از کارگردان در جایگاه دوم تولید یک فیلم قرار دارد. این تدوینگر است که در نهایت باید فیلم را شکل بدهد و روح فیلم در کالبد راش های ویدیویی بدماند. تدوینگر باید کم کاری ها و ایرادهای فنی کارگردان را تصحیح کند، ایراد در بازی بازیگران، اشتباهات تصویربردار و یا حتی اگر صدا بردار دستش خسته شود و بوم صدا را اندکی شُل کند و میکروفن داخل کادر دیده شود و عوامل در آن لحظه متوجه نشوند بازهم این تدوینگر است که باید جادو کند و کم کاری سایر عوامل را به نوعی "ماست مالی" کند! اغلب کارگردان ها و تهیه کننده ها بعد از صرف مقادیر زیادی هزینه، وقت و انرژی گروه بعد از اینکه راشهای فیلمشان را برای اولین بار نگاه می کنند نا امید می شوند، چرا که آن چیزی که انتظار داشته اند نشده است. و اینجا بازهم تدوینگر است که به آنها امید می دهد و مهارت های طلایی خود را بکار می گیرد تا به آنان روحیه بدهد. متاسفانه در سینمای ایران و تا حدودی در سینمای جهان همواره تدوینگر مورد کم لطفی قرار می گیرد و مخاطبان عام به جز ستاره های محبوب و گاهی کارگردانان شاخص هیچ سراغی از تدوینگر فیلم نمی گیرند! آیا شما بعد از اتمام یک فیلم جذاب هیچوقت به دنبال نام تدوینگر آن بعنوان کسی که این اثر را به فیلم تبدیل کرده است بوده اید؟ مسلماً خیر! اما بهرحال تدوین یکی از شغلهای جذاب و درعین حال بسیار سخت و طاقت فرسا در تولید فیلم است. امروزه تدوینگران باید تا حدودی هم با مفاهیم جلوه های ویژه و جادوگری در سینما آشنا باشند. تدوین یک روند فکری و پیچیده است و نیازمند پشتکار و تمرکز فراوان است. پس اگر این روحیه را درخود سراغ دارید می توانید به سراغ این شغل بروید، چرا که نه؟

تدوین خطی و تدوین غیرخطی
در گذشته که هنوز سیتمهای کامپیوتری و دیجیتال برای تدوین وجود نداشت تدوین به صورت خطی انجام می شد. در تدوین خطی فیلم (نگاتیو) در دستگاه موويلا قرار می گرفت و تدوینگر برای کات کردن فیلم می بایست نگاتیو را از محل مورد نظر برش می داد و باز در محلی دیگر آنها را بهم می چسباند. یعنی پلان های سالم برش داده می شوند و در نقاط کات مورد نظر تدوینگر دوباره بهم چسبانده می شدند. اما این نوع تدوین دیگر با وجود سیستمهای پیشرفته امروزی دیگر کاملاً منسوخ شده و تدوین غیرخطی جایگزین آن شده است. تدوین غیر خطی شامل تدوین فیلم با سیستمهای دیجیتال و کامپیوتری در محیط نرم افزارهای تدوین است. بگذارید در اینجا دو مفهوم رو از هم جدا کنیم، معمولاً در سیتمهای تدوین خطی با نوار فیلم یا همان نگاتیو سروکار داشتند ولی امروزه در سیستمهای غیرخطی ما با فایلهای دیجیتال سروکار داریم که آنها را ویدیو می نامیم. پس فرق بین اصطلاحات فیلمبردار و تصویربردار هم دراین است، فیلمبردار آنالوگ است و تصویربردار دیجیتالی شده است! از آنجا که من خودم شخصاً هیچوقت سراغ سیستم منسوخ خطی برای تدوین نمی روم و فکر نکنم شماهم همچین کاری بکنید پس از به بعد منظورمان از تدوین همان تدوین غیرخطی که با کامپیوتر و دستگاه های دیجیتال انجام می شود است که با فایلهای دیجیتال ویدیویی انجام می شود و نه با فیلم و نگاتیو و موویلا !

آشنایی با برخی مفاهیم
لازم است که قبل از اینکه فیلمی را تدوین کنیم با برخی از مفاهیم مهم آشنا شوید. آیا انواع فرمتهای فیلم را می شناسید؟ با مفهوم نسبت تصویری آشنایی دارید؟ فیلمهای 16 میلیمتری یا 35 میلیمتری؟ فیلمهای SD یا HD؟ PAL یا NTSC؟ درباره رزولوشن تصویر و پیکسل چیزی می دانید؟ آیا با مفهوم اسکن تصویر آشنا هستید؟ در این بخش سعی دارم تا جایی که ممکن است با این مفاهیم پیش برویم.

تاریخچه فرمتهای فیلم نگاتیو
اولین فیلم جهان را توماس ادیسون در دهه 1890 از نیترات سلولز ساخت. پهنای آن فیلم 35 میلیمتر بود و بدین ترتیب استاندارد 35 میلیمتری برای فیلمهای سینما باقی ماند. در سال 1920 فیلم 16 میلیمتری بعنوان جایگزینی ارزانتر وراد بازار شد، هرچند که فیلمهای 16 میلیمتری دارای کیفیت و شفافیت به مراتب پایین تر از نسخه های 35 میلیمتری بود. در دهه 1970 نسخه های 16 میلیمتری سوپر نیز که توانایی ضبط با فریمهای بزرگتر را داشت به بازار روانه شد. در سال 1932 نیز استفاده از فیلمهای 8 میلیمتری رایج شد. فیلمهای 8 میلیمتری نیز در دو نوع معمولی و 8 سوپر عرضه گردید.

استانداردهای PAL و NTSC
حتماً در کاربا فایلهای ویدویی و نوارهای فیلم درمورد PAL یا NTSC بودن آنها شنیده اید. در حقیقت استاندارد PAL در کشورهای آسیایی و اروپایی از جمله ایران که دارای برق با نوسان 50Hz هستند مورد استفاده قرار می گیرد. در سیستم PAL فریمهای تصویر به صورت تقریباً مربعی است و اندازه آن 720 خط عمودی در 576 خط افقی است که به صورت 576*720 نوشته می شود. در سیستم PAL در هر ثانیه از تصویر 25 فریم قرار دارد. استاندارد NTSC که مخصوص کشورهای آمریکایی و ژاپن که دارای برق با نوسان 60Hz هستند است دارای فریمهای تصویر به صورت مستطیلی با اندازه 480*720 می باشد. در سیستم NTSC در هر ثانیه از تصویر 29.97 (30) فریم داریم. باید توجه داشته باشید که مادامی که در ایران هستید و برای پخش در داخل ایران و یا کشورهای اروپایی فیلم تولید می کنید از سیستم استاندارد PAL استفاده نمایید.

پیکسل چیست؟ رزولوشن چیست؟
در اینجا کمی از مفهوم پیکسل بگوییم، هر تصویر از هزاران و یا میلیونها پیکسل تشکیل می شود، هر چقدر تعداد این پیکسلها بیشتر باشند وضوح و کیفیت آن تصویر بیشتر خواهد بود، چه عکس باشد چه ویدیو. پیکسلها خانه هایی مربعی شکل هستند که از ترکیب سه رنگ اصلی قرمز، سبز و آبی (RGB) میلیونها رنگ را به وجود می آورند و از ترکیب این پیکسلها تصویر برای ما ایجاد می شود. به طور مثال وقتی می گوئیم در سیستم PAL به طور افقی 576 خط و به طور عمودی 720 خط وجود دارد این بدین معنی است که سیستم PAL از 720 پیکسل افقی و 576 پیکسل عمودی تشکیل شده است و در مجموع داری 720 ضربدر 576 پیکسل است. این نسبت افقی و عمودی پیکلسها بیانگر مفهوم رزولوشن است، هرچقدر تعداد پیکسلهای تشکیل دهنده ی یک تصویر بیشتر باشند آن تصویر دارای رزولوشن بالاتر و در نتیجه وضوح و کیفیت بیشتر است و هر چقدر تعداد پیکسلهای تشکیل دهنده یک تصویر کمتر باشند آن تصویر دارای رزولوشن پایین تر و در نتیجه وضوح و کیفیت کمتر است. چگونگی ترکیب رنگها و روشن شدن ترتیبی پیکسلها جهت ایجاد یک تصویر روی تلویزیون، مونیتور و یا صفحه نمایش یک موبایل بحث فنی مفصل و پیچیده ای است که به بحث گرافیک کامپیوتری و نحوه کار با تفنگهای پرتاب الکترون باز می گردد که در اینجا جای بحث ندارد.

آشنایی با مفهوم Aspect Ratio یا نسبت طول به عرض تصویر (کادر)
مفهوم Aspect Ratio بیانگر نسبت کادربندی طول به عرض تصویر است. که رایج ترین آنها نسبت های 4:3 (خوانده می شود چهار به سه و گاهی به صورت 1.33:1 نوشته می شود) و 16:9 (خوانده می شود شانزده به نه و گاهی به صورت 1.78:1 نوشته می شود) هستند. نسبت های دیگر شامل 1.85:1 که Widescreen یا صفحه عریض نامیده می شود و 2.35:1 که CinemaScope می باشند. تصاویر می توانند با نسبت های مختلف دلخواه تولید و نمایش داده شوند.

فرمت فایلهای ویدیویی (دیجیتال)
تلویزیون معمولی و استاندارد یا SD TV با فرمت SD است که همانطور که دربالا گفته شد در سیستم PAL مربعی با اندازه 576*720 است و در سیستم NTSC مستطیلی با اندازه 480*720 است. نسل جدید تلویزیون ها عریض یا های دیفینیشن (HD , HD TV) هستند که جهت شکل دهی هر فریم از تصویر از تعداد پیکسلهای بیشتری استفاده می کنند. در تلویزیون های Full HD تصویر دارای 1080*1920 پیکسل است که بیانگر رزولوشن فوق العاده بالای آن است. نوع دیگر فرمت HD دارای 720*1080 پیکسل است و نوع میانی آن که کمتر مورد استفاده قرار می گیرد دارای 1080*1440 پیکسل برای تشکیل تصویر است. تمامی فرمت های HD دارای تصویر عریض و مستطیلی هستند. فرمتهای جدیدتر و با رزولوشن بسیار بالاتر نیز با عنوان 4K , 2K و ... اخیراً توسط برخی کمپانی های قدرتمند فیلمسازی مورد استفاده قرار می گیرند که رقیب و جایگزین فیلمهای 35 میلیمتری به حساب می آیند.

لازم به ذکر است که صرف خریدن یک تلویزیون LCD یا LED که Full HD باشد شما قادر نخواهید بود تصاویر را به صورت Full HD کامل ببینید! بلکه فیلمی که می خواهید به صورت Full HD ببینید باید Full HD تصویربرداری شده باشد، Full HD کپچر شده باشد، Full HD تدوین شده باشد، Full HD رندر شده باشد، Full HD از شبکه ماهواره ای پخش شده باشد و یا Full HD بر روی Blueray رایت شده باشد، رسیور و یا دستگاه پخش کننده شما Full HD باشد، آنگاه شما قادر خواهید بود لذت دیدن یک فیلم Full HD واقعی را ببینید! پس امتحان کنید!

دکلمه نازی مرد حسین پناهی

نازی
نازی مرد
آن همه دویدن و سراب
این همه درخشش و سیاه
تا کجا من اومدم
چطوری برگردم ؟
چه درازه سایه ام
چه کبود پاهام
من کجا خوابم برد ؟
یه چیزی دستم بود! کجا از دستم رفت ؟
من می خواهم برگردم به کودکی
قول می دهم که از خونه پامو بیرون نذارم
سایه مو دنبال نکنم
تلخ تلخم,
مثل یک خارک سبز
سردمه و می دونم هیچ زمانی دیگه خرما نمی شم
چه غریبم روی این خوشه سرخ
من می خوام برگردم به کودکی!!
نمی شه !! نمی شه !! نمی شه !! نمی شه !! نمی شه !!
کفش برگشت برامون کوچیکه
پابرهنه نمی شه برگردم ؟
پل برگشت توان وزن ما را نداره! برگشتن ممکن نیست
برای گذشتن از ناممکن , کی یو باید ببینیم؟!!
رویا رو , رویا رو , رویا رو , رویا رو
رویا را کجا زیارت بکنم ؟
در عالم خواب
خواب به چشمام نمی آد!
بشمار , تا سی بشمار … یک و دو
یک و دو
سه و چهار
پنج و شش
هفت و هشت
نه و ده …

دانلود دکلمه “نازی مرد” حسین پناهی

حجم = ۲/۸۲ مگابایت | مدت = ۳/۰۴ دقیقه | فرمت فایل = MP3 | کیفیت = ۱۲۸

بیوگرافی حسین پناهی :

حسین پناهی در ۶ شهریور ۱۳۳۵ در روستای دژکوه از توابع شهر سوق از توابع شهرستان کهگیلویه در استان کهگیلویه وبویراحمدزاده شد. پس از اتمام تحصیل در بهبهان به توصیه و خواست پدر برای تحصیل به مدرسهٔ آیت‌الله گلپایگانی رفت و بعد از پایان تحصیلات برای ارشاد و راهنمایی مردم به محل زندگی‌اش بازگشت. چند ماهی در کسوت روحانیت به مردم خدمت کرد تا اینکه زنی برای پرسش مساله‌ای که برایش پیش آمده بود پیش حسین رفت و از حسین پرسید که فضلهٔ موشی داخل روغن محلی که حاصل چند ماه زحمت و تلاشم بود افتاده‌است، آیا روغن نجس است؟ حسین با وجود اینکه می‌دانست روغن نجس است(روغن محلی معمولاٌ در تابستان از حرارت دادن کره بدست می آید و در هوای آزاد و با توجه به گرم بودن هوا در تابستان روغن همیشه به صورت مایع است) ، ولی این را هم می‌دانست که حاصل چند ماه تلاش این زن روستایی، خرج سه چهار ماه خانواده‌اش را باید تامین کند، به زن گفت نه همان فضله و مقداری از اطراف آنرا در بیاورد و بریزد دور، روغن دیگر مشکلی ندارد. بعد از این اتفاق بود که حسین علی رغم فشارهای اطرافیان، نتوانست تحمل کند که در کسوت روحانیت باقی بماند. این اقدام حسین به طرد وی از خانواده نیز منجر شد. حسین پناهی به تهران آمد و در مدرسهٔ هنری آناهیتا چهار سال درس خواند و دوره بازیگری و نمایشنامه‌نویسی را گذراند.